ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρονών μοναχοκόρη,οι γονείς μου είναι συντηρητικοί και αδιάλλακτοι στις απόψεις τους.Μου απαγορεύουν να βγαίνω έξω βράδυ,να συναναστρέφομαι με κόσμο που δεν γνωρίζουν,να έχω κάποιο δεσμό αν δεν είναι δεδομένο ότι θα οδηγήσει σε γάμο και συν αυτού θεωρούν οτι η στοχοθεσία μου πρέπει να είναι να παντρευτώ κάποιον πλούσιο άντρα και να μην δουλεύω.Προφανώς τους κρύβω την σχέση που έχω εδώ και ένα χρόνο.Συνεχώς με υποτιμούν και πάνω στα νεύρα τους με βρίζουν με το χειρότερο τρόπο.Δε λέω εντάξει το αναγνωρίζω οτι με αγαπούν όπως κάθε γονιός το παιδί του και στο μυαλό τους αυτό φαίνεται σωστό αλλά με πνίγουν! Το έχω συζητήσει με ψυχαναλυτή και μου έχει πει οτι περνούν το 'σύνδρομο της άδειας φωλιάς',δηλαδή δεν μπορούν να δεχτούν οτι πρέπει να μου αφήνουν λίγο space όσο μεγαλώνω...'Οσες φορές έχω ανοίξει συζήτηση,δεν δέχονται κουβέντα''Δεν είναι οτι δεν εμπιστευόμαστε εσένα,αλλά τον κόσμο.Δεν με ενδιαφέρει πως είναι άλλοι γονείς'' 'Αραγε να ελπίζω σε κάτι καλύτερο συζητώντας η να δεχτώ την κατάσταση όπως είναι μέχρι να είμαι οικονομικά εύρωστη και να αποχωρήσω απ την σκηνή??