ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχαμε γίνει γονείς για 4 μέρες, βρήκαμε δύο νεογέννητα κουταβάκια στον κάδο. Το ένα πέθανε το ίδιο απόγευμα, ο άλλος σήμερα, την 4η μέρα πέθανε. Για 4 μέρες ήμασταν καλά επιτέλους, χωρίς νεύρα, χωρίς γκρίνια, χωρίς τίποτα. Μόνο αγάπη για τον μικρό αλλά και μεταξύ μας. Ήταν σαν να είχαμε βρει κάποιο νόημα στη βαρετή και μίζερη πλέον καθημερινότητά μας. Αγωνία, άγχος για το αν θα τα καταφέρει, σχέδια για το αν θα ζήσει, μέχρι και όνομα του βρήκαμε. Κάθε 2 ώρες ξυπνούσαμε και του φτιάχναμε γάλα, ζεσταίναμε τη θερμοφόρα του κτλ. Το μεσημέρι κλάμα κακό, δεν άντεξε ο καημένος χωρίς τη μαμά του. Και λίγες τύψεις για το αν κάναμε κάτι εμείς λάθος. Απογοήτευση και θλίψη για την αδικία, για τον ανεγκέφαλο που τα πέταξε. Τα μαζέψαμε άρον άρον, πήραμε σαλάτα και κεφτέδες από χθες, 2 μπύρες που είχαμε και φύγαμε στο βουνό. Είχε λίγο γκάζι το αυτοκίνητο, δανεικό, να 'ναι καλά οι γονείς που ακόμα φροντίζουν 30 χρονών θρεφτάρια. Αύριο η άδεια τελειώνει, η ρουτίνα επιστρέφει. Σούζα πάλι στη δουλειά, τρόμος μπροστά στο αφεντικό για να εξασφαλίσουμε τα 20 ευρώ μεροκάματο που θα διαιωνίσουν τη μιζέρια μας.