ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ανέκαθεν ήμουν το παιδί υπόδειγμα, άριστη μαθητρια, όλη μέρα ασχολούμουν με το διάβασμα, τα χόμπι μου παλαιότερα και μετά με τη σχολή, δεν έβγαινα από το σπίτι παρά μόνο για αυτά και γενικά δεν έκανα παρέα με ανθρωπο γιατί δεν με άφηναν. Πλέον στα 24, συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο ακόμα. Πέρυσι γνώρισα ένα παιδί και βγαίναμε, στην πορεία εξελίχθηκε πολύ καλά μεταξύ μας και έχουμε σχέση. Φυσικά και το κράτησα κρυφό, γιατί ένας θεός ξέρει τι θα άκουγα με τις αντιλήψεις που κουβαλάνε. Ουτε μπορούσα να πω τα κλασσικά ότι πάω να κοιμηθώ σε μια φίλη μου, αφού δεν είχα καμία. Όλα ήταν εντάξει, μέχρι που ο αδερφός μου μπήκε κανονικά στο tablet μου, διάβασε τις συνομιλίες, είδε όλες μας τις φωτογραφίες και τα ξέρασε όλα (ήταν και πολύ καλά κρυμμένο αναθεμα με). Από τότε βιωνω έναν ψυχολογικό πόλεμο κάθε μέρα, με πρήζουν που είμαι, αν αργήσω λίγο να παω σπιτι (ενώ έχω μιλήσει στον πατέρα μου για αυτον) σπάνε τα τηλέφωνα και στέλνουν ένα σωρό μηνύματα. Στο τέλος καταλήγω χάλια ψυχολογικά και τσακώνομαι και με το αγόρι μου. Πώς να αντιμετώπισω αυτή την κατάσταση; να σημειώσω πως δουλεύω παράλληλα με το μεταπτυχιακό μου, δεν ζήτησα ποτέ μου λεφτά ή κάτι άλλο από τους γονείς μου και τους βοηθάω οικονομικά και στη δουλειά τους. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί φέρονται έτσι λες και κάνω κάτι παράνομο.