ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ο δικος μου πατερας ποτε δεν ηταν υποστηρικτικος. παντα με κατεκρινε. απο τοτε κιολας που αρρωστησα στα 10 μου συνεχεια προσπαθωντας ισως με το σκεπτικο του να με προστατεψει με υποβιβαζε συνεχως...΄΄εσυ δεν μπορεις να κανεις αυτο, δεν μπορεις να φας εκεινο, δεν μπορεις να πας εκει...΄΄. 24 χρονια μετα η αρρωστια πηρε αλλη μορφη...τωρα μετραμε αντιστροφα.δεν αντεχει αλλο την ταλαιπωρια και τον καταλαβαινω απο μια πλευρα...οταν το μαθαμε ξερετε τι εκανε? πηγε σε γραφειο τελετων να μαθει ποσο κοστιζει μια κηδεια...ηρθε στο νοσοκομειο και μου το ειπε...δεν ηξερα αν επρεπε να γελασω η να κλαψω...τον κοιτουσα σαν υπνωτισμενη.απο τη μια τον λυπαμαι που νιωθει τοσο απελπισμενος απο την αλλη ξερω οτι δεν μπορω να βασιστω σ αυτον γιατι ουτε μια καλη κουβεντα δεν μου εχει πει ποτε.η παρουσια του στον ιδιο χωρο με μενα αυτον τον καιρο ειναι τοξικη αλλα δυστυχως δεν γινεται διαφορετικα...να αγαπατε τα παιδια σας οπως κι αν ειναι...κι αν δεν ειναι τα παιδια που θα θελατε να ειναι απλα ακουστε τα καμια φορα...η σιωπηστε πλαι τους...εκεινα θα νιωσουν την αγαπη σας.