ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνω σε ένα αισθηματικό θέμα, το οποίο στους περισσότερους θα φανεί τέρμα ηλίθιο , όμως δυστυχώς δεν έχω από που αλλού να ζητήσω συμβουλές , και σε αυτόν τον τομέα είμαι παντελώς άπειρη. Λοιπόν, φέτος ξεκίνησα το λύκειο ,στην περιοχή μου υπάρχουν δυο γυμνάσια και ένα λύκειο , προσπαθώ να πω πως στο σχολείο είμαι με τους συμμαθητές μου από το γυμνάσιο και τα παιδιά από το άλλο γυμνάσιο. Είναι ένα παιδί που κάθεται στο διπλανό θρανιό και μου αρέσει πολύ , τόσο πολύ που νιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι. Αυτός είναι το καλό παιδί , πολύ φίλος ΜΟΝΟ όλων των κοριτσιών στην τάξη , κοινωνικός ,συμπαθητικός , και τέλος σε εμφάνιση μέτριος (για όλες έξω από μένα που τρελένομαι, εντελώς αδιάφορος). Μάζι μιλάμε , γελάμε κλπ... Έγω πάλι προσπαθώ να του δείξω κάποιο παραπάνω ενδιαφέρον δλδ όταν μου δίνεται ευκαιρία τον ακουμπάω , επιδιώκω να βρίσκομαι στα μέρη που βρίσκεται και αυτός , του μιλάω λίγο περισσότερο από'τι στα υπόλοιπα αγόρια...Όμως είμαι σίγουρη πως δεν έχει καταλάβει τίποτα , πρώτον γιατί όλες οι κοπέλες (εννοώ τις περσινές συμμαθήτριες του) κάνουν τα ίδια , δεύτερον γιατί και εγώ είμαι κοινωνίκη και προσπαθώ να μιλάω σε όλους και τρίτον γιατί αν τόσα χρόνια είναι στο friendzone ίσως δεν μπορεί να ξεχωρίσει το φιλικό από το ερωτικό ενδιαφέρον. Επίσης δεν έχω αντιληφθεί και κάποιο παραπάνω ενδιάφερον από την μεριά του . Το θετικό είναι πως μου χαμογελάει συνέχεια και ανταποδίδει γενικότερα την φιλική διάθεση μου. Ίσως, σίγουρα μάλλον δεν θα μας έχει σκεφτεί ποτέ μαζί. Να συμπληρώσω πως από εμφάνιση είμαι μικρόσωμη , και όμορφη ,και φένεται πως ταιριάζουμε (ίδια γούστα , απόψεις..), άρα δεν υπάρχει κάποιος λόγος που να μην ήθελε με τίποτα να είναι μαζί μου. Με όλα αυτά έχω πελαγώσει και δεν ξέρω τι να κάνω , είναι που δεν έχω και καμία απολύτως εμπείρια στο θέμα άρα και λιγότερη αυτοπεποίθηση (σκέφτομαι ποτέ δεν άρεσες σε κανέναν γιατί να αρέσεις σε αυτόν)... Τέλος πάντων έχω σκεφτεί 3 λύσεις. Η πρώτη είναι να πάω και να του μιλήσω στα ίσια (να του πω πως τον βρίσκω πλ ενδιαφέρων και πως θέλω να τον γνωρίσω καλλίτερα) , με τον κίνδυνο να με θεωρήσει λυσσάρα, μη θυληκή , να γίνω ρεζίλι στην τάξη και να φάω δούλεμα για την επερχόμενη χυλόπιτα, να τον χάσω και από φίλο μου, και να πρέπει και να ξοδέυω και 7 ώρες δίπλα του νιώθωντας άβολα , αλλά επιτέλους να το βγάλω από μέσα μου. Η δεύτερη είναι να του ζητήσω ιδιεταίρως να πάμε μία μέρα θέατρο που του αρέσει κιόλας ,με παρόμοιους κινδύνους με την πρώτη αλλά λιγότερη ανακούφιση. Και τέλος η τρίτη λύση είναι να συνεχίσω όπως τώρα και να μην καταλάβει ποτέ τίποτα ,ενώ εγώ θα συνεχίσω να βράζω. Πρέπει να πω πως τις δυό πρώτες δεν τιε έχω δοκιμάσει ποτέ ενώ την τρίτη μια δυο φορές χωρίς επιτυχία. Και τώρα σας ρωτάω και περιμένω απάντηση ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ..;