ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήσουν ο άνθρωπος που επηρέασε πιο πολύ απ όλους το σχηματισμό του χαρακτήρα μου (ως φίλος από τα 14 έως τα 17 μας και από κει έως και τα 20 ως συντροφος) Κάναμε λάθη και πέρασε καιρός από τότε. Εσύ αναγνώριζες από πολύ νωρίς τη σημαντικότητα αυτής της σχέσης, εγώ χαμένη αναζητούσα περισσότερες εμπειρίες στη ζωή μου. Μετά από το ταξίδι αναζήτησης το μόνο που ανακάλυψα ήταν πώς δεν είχα ποτέ καταλάβει ότι είχα στα χέρια μου ένα κομμάτι ακατέργαστου χρυσού εσένα. Και αφού όταν το γυαλί σπάσει δεν ξανακολλαει με τον χρυσό τι γίνεται? Αξίζει να προσπαθήσεις για μια δευτερη ευκαιρία? Είναι όλα θέμα συγχρονισμού τελικά? Όταν κατανοήσουν και οι δύο το πόσο αξίζει αυτή η σχέση μπορούν να αποφύγουν τα πιθανά λάθη?