ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

''θανάτω θάνατον πατήσας. και τοις εν τοις μνήμασιν,ζωήν χαρισάμενος. Ανάστασιν ...'' ... κραταω μια αστεια λαμπαδα με πουλια. Μυριζει λιβανι, παλιο φαναρακι και αφορητη ευλαβεια. Ανθρωποι...ιδια μερα σαν την περσινη θαρρεις. Δαγκωνω τα χειλια στις λεξεις. Και ας μην πιστευω. Μην κλαψεις. οχι εδω.Μπροστα μου ενα ασπρο κεφαλι. Ειναι λιγακι πιο κοντος απο σενα και πιο παχυς. Παρομοια ρουχα. Αλλωστε και εσυ καποτε παχυς ησουν. Μα τον κοιταω μονο απο πισω. Ετσι τον φτιαχνω οπως θελω. Ασπρα μαλλακια, παιδικη σταση .Προσπαθω να τον μυρισω. Κλαμμα και κρυφη, ενοχικη ανακουφιση. Ξερω ειναι τρελλο αλλα θελω για λιγο να ειναι ε σ υ . Περασαν δυο χρονια. δεν τολμαω να πω οτι η σκεψη σου ερχεται παντα, ερχεται σε ασχετες στιγμες, ερχεται βλεποντας ενα καρο πουκαμισο, ενα τυχαιο ασπρο κεφαλι. Δεν θα το καταλαβουν. Δεν τους ενδιαφερει αλλωστε. ειμαστε εδω για το αγιο φως, πατωντας ανυπομονα σε φορεμενες γοβες με την προσμονη μιας βαριας μαγειριτσας και για να κοιμηθουμε βαρια χωρις δυσαρεστες σκεψεις. Οι ανθρωποι ξεχνανε. Ειναι πιο λογικο να παραδεχτω οτι θα χαρω τσουγγρωντας τσοφλια παρα οτι σε σκεφτηκα παλι. Ποση ωρα θα κρατησει ακομα αυτο? Ψιχαλιζει. Καμπανες. Με φιλαν ολο χαρα. Φευγει και ο ανθρωπος... φευγει, φευγει.....Μα πριν φυγει κοντοστεκεται και με κοιταει. οχι..οχι...δεν εισαι εσυ... Και το χειροτερο ειναι που το ξερα απο την αρχη. Κραταω την λαμπαδα και το κερι μου τσουζει τα χερια. Γελαω. Δεν ξερω που εισαι. Μα μιλανε..ολοι...ολοι μιλανε για μια ακομα Ανασταση. Και του χρονου μπαμπα.