ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και συναντας παλιο συμμαθητη...Και σου λεει "B., τι κανεις? Ομορφυνες, λεπτυνες" και λες ενα απλο "Ευχαριστω, κι εσυ" και χαμογελας...Στο μυαλο σου ομως συνεχιζει αυτη η φραση που σου ειπε...Συνεχιζει και λες "Oμορφυνα, λεπτυνα, αρρωστησα, ταλαιπωρηθηκα και ταλαιπωρησα, κουραστηκα, αδειασα"... Kενη, νεκρη και χιλια κομματια ενιωθες εκεινο το βραδυ πριν βγεις...Κι ηξερες οτι θα βγεις και θα πρεπει να δειξεις καλα, μηπως κι ετσι ξεχασεις κι εσυ για λιγες ωρες οτι δεν εισαι καλα...Αλλα δεν αντεξες και ειπες θα κανω κατι που θα δειχνει οτι δεν ειμαι καλα, και μαζι με το ψευτικο χαμογελο σου φορεσες ενα ατονο, αψυχο μακιγιαζ που σε εκανε να δειχνεις νεκρη, που ολοι οταν το βλεπουν λενε οτι εισαι σαν πτωμα...Και πηρες το αδυνατο, ταλαιπωρημενο κορμι σου και το εβγαλες εξω, αναμεσα σε ανθρωπους και γελια...Κι ομως ολοι προσεξαν οτι ομορφυνες, οτι λεπτυνες, πιστεψαν το γελιο σου, την υπερενταση σου, την μεγαλη προσπαθεια σου να γινεις αστεια, διασκεδαστικη, χαρουμενη, αναλαφρη, να γινεις καλα για 5 ωρες...Και γυρισες σπιτι, ζαλισμενη απο το ποτο με ματια ετοιμα να εκραγουν απο τα δακρυα που τα πιεζαν...Και κοιταξες στον καθρεφτη και ειδες μια Β. πονεμενη, διαλυμενη, κουρασμενη, θλιμμενη, αψυχη...Αυτη την Β. που κανεις δεν μπορει να σε αναγνωρισει, αυτη την Β. που ενα κομματι της βλεπουν μονο οι κοντινοι σου ανθρωποι, αυτη την Β. που μονο εσυ βλεπεις σε ολη της την εκταση, αυτη την Β. που οτι κι αν κανεις δεν φευγει...Β.