ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας! Ξέρω εκ των προτέρων, ότι θα φάω τρελό κράξιμο γι'αυτά που θα γράψω, αλλά όποιος δεν έχει ζήσει κάτι ανάλογο, δεν μπορεί να καταλάβει 100%. Είμαι 21 χρονών και έχω μεγαλώσει με την μαμά μου, καθώς δεν έχω αδέρφια και ο μπαμπάς μου, "έφυγε" όταν ήμουν 7 ετών.Από τότε που θυμάμαι την μαμά μου, είχε την αρρώστια της κλεπτομανίας.Να ξεκαθαρίσω ότι δεν κλέβει επειδή έχει ανάγκη. Δεν είναι άνεργη, ούτε χαμηλά αμειβόμενη και επιπλέον εισπράττει και σύνταξη χήρας. Έχω προσπαθήσει να κάνω τα πάντα. Από κόρη, έχω αναλάβει τον ρόλο της μητέρας για την μητέρα μου!Από τότε που ήμουν παιδί, θυμάμαι την ντροπή που ένιωθα και τον τρόμο ότι θα μας πιάσουν.Ξέρετε τι είναι για ένα παιδί να υποφέρει που βγαίνει έξω με την μητέρα του; Μάλλον όχι. Για κάτι που σε άλλα παιδιά, έμοιαζε παράδεισος, για μένα ήταν εφιάλτης.Θυμάμαι ότι κάποτε είχε κλέψει από το πορτοφόλι της ίδια της, της μάνας! Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Δεν υπάρχει φορά που να μην έχει πάει σε σούπερ μάρκετ και να μην έχει κλέψει έστω και τσίχλες (που δεν αρκείται εννοείται σε ένα πράγμα).Το θέμα είναι, ότι είναι πολύ προσεκτική και απ'όσο ξέρω, δεν την έχουν πιάσει ποτέ. Ή αν την έχουν πιάσει, θα της την έχουν χαρίσει καθώς είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι δεν έχει οδηγηθεί ποτέ σε κρατητήριο. Πριν λίγους μήνες, την πήγα σχεδόν με το ζόρι, ξανά σε ψυχίατρο, τον οποίο παράτησε μετά από 3-4 συνεδρίες ως συνήθως.Το θέμα με αυτά τα άτομα είναι πως είναι εξαιρετικά καλά χειραγωγοί και μπορούν να σε πείσουν ότι θα προσπαθήσουν να αλλάξουν ή να σου δημιουργήσουν ενοχές. Η διαφορά πλέον είναι ότι δεν μασάω. Ότι έχω μεγαλώσει και τα όρια ανοχής μου έχουν αποδυναμωθεί έως και εξαφανιστεί. Αποφάσισα λοιπόν, να της στήσω μια ενέδρα ως ένα τελευταίο "όπλο" μπας και πάρει τα χαμπάρια της και ενεργοποιηθεί ώστε να πάψει να αυτοεξευτελίζεται. Η καλύτερη μου φίλη, έπιασε πρόσφατα δουλειά στο γειτονικό μας σούπερ μάρκετ. Επειδή έχουμε μεγαλώσει μαζί από την εποχή του δημοτικού, είναι το μόνο άτομο που εμπιστεύομαι και θεωρούμε η μια την άλλη αδερφή.Της ζήτησα να μου κλείσει ένα ραντεβού με τον διευθυντή του μαγαζιού.Πήγα και του εξήγησα και ευτυχώς ο άνθρωπος αλλά και η υποδιευθύντρια, κατάλαβαν και συμφώνησαν να πάρουν μέρος. Πιο δύσκολο ήταν να πείσω την φίλη μου καθώς ξέρει την μητέρα μου τόσα χρόνια και την ντρέπεται και όσο να'ναι την αγαπά. Αλλά κατάλαβε πως είναι η τελευταία μου ελπίδα.Το σχέδιο λοιπόν, ήταν όταν ξαναπάει η μητέρα μου να ψωνίσει να την παρακολουθεί η κολλητή μου διακριτικά, να την αφήσει να κλέψει αβέρτα και στο τέλος να πάει σε μια συνάδελφο παλιά και να της πει τι συμβαίνει.Η διαδικασία λίγο πολύ είναι γνωστή. Η υπάλληλος καλεί τον διευθυντή ή την υποδιευθύντρια. Το τελικό μέρος, ήταν να μην δεχτούν χρήματα αλλά να καλέσουν την αστυνομία και να είναι ανένδοτοι και να υποστηρίξουν ότι την έχουν δει να το ξανακάνει άπειρες φορές και ότι κάποια στιγμή έπρεπε να βάλουν ένα τέλος. Με πήρε τηλ. και έκλαιγε. Μου είπε "Έλα εδώ γιατί έρχεται η αστυνομία", της απάντησε: "Καλά να πάθεις! Βγαλ'τα πέρα μόνη σου!" και της το έκλεισα. Περιττό να σας πω ότι ακόμα και τώρα που το γράφω, έχω πλαντάξει στο κλάμα.Είναι εδώ και τρεις ώρες στο κρατητήριο και θα μείνει μέχρι να περάσει αύριο στο αυτόφωρο ή κατι τέτοιο, δεν κατάλαβα. Της είπα ότι δεν πρόκειται να πάω ούτε απόψε στο τμήμα, ούτε αύριο στο δικαστήριο και της μίλησα απότομα.Το ξέρω ότι είναι σκληρό αυτό που κάνω, αλλά πείτε μου τι άλλες επιλογές έχω. Τώρα που δεν θα έχει μούτρα να βγει στην γειτονιά, που θα νιώσει ότι πλέον με έχει χάσει, ελπίζω και προσεύχομαι να καταλάβει πως ήρθε η ώρα να κάνει μια ειλικρινής προσπάθεια και να παλέψει. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. :'''(