ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι σχεδόν 31 και δεν νιώθω καθόλου «στην ηλικία μου» . Νιώθω πως είμαι αρκετά μικρότερη, όχι απο θέμα ανωριμότητας αλλά σε όσα θα έπρεπε να έχουν μπει τσεκ. Κυρίως με αγχώνει το θέμα δουλειάς όπου δεν έχω κάποια σταθερή και είμαι συνέχεια στο ψάξιμο. Το άλλο δύσκολο κεφάλαιο για μένα είναι οι σχέσεις. Όλοι μα όλοι οι φίλοι μου είναι σε μακροχρόνιες σχέσεις, άλλοι παντρεμένοι, άλλοι συγκατοικούν. Και νιώθω πως δεν μπορώ να συμβαδίσω μαζί τους. Χαίρομαι ειλικρινά για εκείνους που έχουν βρει σωστούς συντρόφους που τους αγαπάνε πραγματικά. Έχει αρχίσει να με απασχολεί αρκετά αυτό το ζήτημα καθώς είμαι μόνη καιρό και θέλω την συντροφικότητα. Ενώ βγαινω ραντεβού, έχω κάνει κάποιες γνωριμίες αλλά δεν εξελίσσονται ποτέ σε κάτι ουσιαστικό. Και έχω πραγματικά κουραστεί να ανοίγομαι, να μπαίνω συνέχεια σε μια διαδικασία γνωριμίας που δεν οδηγεί κάπου. Η τελευταία μου εμπειρία όμως με τσάκισε κυριολεκτικά. Είχα γνωρίσει ένα παιδί και ενώ το είχα δει χαλαρά στην αρχή, ουτε περίμενα να εξελιχθεί «σοβαρά» με κέρδισε με τον τρόπο του, νοιαζόταν για μένα κάτι που είχα πολύ καιρό να νιώσω, με φρόντιζε, επικοινωνούσαμε είχαμε έρθει πολύ κοντά και όλο αυτό εξελίχθηκε σε μια ωραία σχέση. Εγώ, ενώ μου ήταν δύσκολο να ανοιχτώ μετά απο πολλές αποτυχημένες γνωριμίες, τον ένιωσα άνθρωπο μου και τον εμπιστεύτηκα. Δεν μπορώ να πω πως τον ερωτεύτηκα, αλλά ένιωθα πως τον ήξερα χρόνια, δεν μπορώ να το εξηγήσω, μου έδινε ένα αίσθημα ασφάλειας και πως θα είναι πάντα εκεί. Όλο αυτό έληξε απότομα (ενώ ήμασταν πολύ καλά χωρίς να έχω αντιληφθεί κάτι περίεργο) με ένα μήνυμα του, ότι τα ξαναβρήκε με την πρώην σχέση του. Δεν έχω ξανανιώσει πιο προδομένη στη ζωή μου. Ήμασταν και οι δυο ειλικρινείς μεταξύ μας τουλάχιστον έτσι πίστευα, καθώς συζητούσαμε αρκετά και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που μου έλεγε. Με τα πολλά η ψυχολογία μου μετά από αυτό έπεσε πολύ, πέρασα δύσκολα με πολλά κλάματα σπίτι μόνη μου αλλά στους γύρω μου έδειχνα καλά, προσπαθούσα να περνάω όντως καλά όταν ήμουν έξω αλλά στο σπίτι ακόμα και τώρα που έχει περάσει κάποιος καιρός τα σκέφτομαι και πέφτω πολύ, αλλά δεν θέλω πλέον να το συζητάω προσπαθώ να το αφήσω πίσω, αλλά με έχει επηρεάσει πολύ. Πλέον πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου όταν θα περνάω καλά θα σκέφτομαι πως αυτό σύντομα θα τελειώσει. Κάτι που γενικά σαν άνθρωπος το είχα πάντα, όταν κάτι ήταν καλό, σκεφτόμουν τί μπορεί να πάει λάθος. Και τώρα ενώ αφέθηκα και είπα να το ζήσω μου ήρθε το μεγαλύτερο χαστούκι. Ουφ τα είπα:)