ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο μου λείπουν οι αμέτρητες ξέγνοιαστες καλοκαιρινές βραδιές στον μικρό υδρόβιο μας παράδεισο. Πόσο μου λείπει η υγρασία που ξεχυνοταν από την σκοτεινή και παιχνιδιάρα θάλασσα πάνω στα φλογισμενα κορμιά μας. Πόσο μου λείπει η μυρωδιά και η αίσθηση της αλμυράς πάνω στο μουσκεμενο ξύλο. Η σαγηνευτική όψη της άλλοτε ηρεμης σαν μωρο και άλλοτε ορμητικης και μανιασμενης θαλάσσιας μάζας που περικυκλωνε τον μικρό μας παράδεισο. Πόσο μου λείπουν τα αποκοσμα φώτα που ξεπροβαλαν δειλά μέσα από το βραχώδες τοίχος που μας περιέβαλε και προστάτευε από τον έξω κόσμο. Πόσο μου λείπει το καλοκεντημενο πέπλο που αντικριζαμε κάθε φορά που υψωναμε το βλέμμα μας στον ουρανό. Πόσο μου λείπουν οι αμέτρητες επαναλαμβανομενες συζητήσεις μας. Το γέλιο σου.. το γέλιο μας.. οι ψυχές που χόρευαν γύρω μας η καθεμία στον δικό της κόσμο δημιουργωντας την προσωπική της ιστορία. Και εμείς να αιωρουμαστε ανάμεσα τους σαν δυο αόρατες ενωμένες καρδιές που ρουφουν και την τελευταία σταγόνα ποτού σαν να είναι η τελευταία αναπνοή σε αυτό το ονειρικό μέρος όπου μπορούν να ζουν ελεύθερα. Μόλις παραμερησα και το τελευταίο πετραδάκι του μυστικού μονοπατιου που το ενωνε με τον έξω κόσμο.. Αντίο