3.1.2015 | 22:54
χαμό-γέλα
Μου είπαν οτι δε χαμογελούσα πολύ. Οτι το βλέμμα μου πάντα σκεπτικό, θλιμμένο και θυμωμένο περιφέρόταν. Με ρωτούσαν τι έχω και απορούσα. Με είπανε μέχρι και σνομπ (εμενα!), και δεν γίνομαι εύκολα συμπαθής λέει.Ξαφνιάστηκα λίγο. Άρχισα να χαμογελάω, να φαίνονται και τα δόντια. Άντε και λίγο παραπάνω κάθε μέρα. Παράλληλα σκάλιζα και τα μέσα μου.Είδα λίγη διαφορά.Είναι σαν να ανεβαίνεις βουνό. Πολλή κούραση. Χθες βγήκα με κάποια καινούρια άτομα, ήθελα να με συμπαθήσουν, μου έχει γίνει πλέον εμμονή.Χαμόγελα, προσπαθούσα να ακουστώ γιατί μιλάω και χαμηλόφωνα, να πω και τα σωστά πράγματα, ένιωθα τόση κούραση....Είδα το είδωλό μου στο τζάμι σε κάποια φάση, είχα ξεχαστεί ακούγοντας κάποιον. Σκοτεινιά. Γύρισα σπίτι και ένιωθα ξεθεωμένη.Να χαμογελάτε όμως. Κάποια στιγμή θα φύγει η χρόνια θλίψη από το πρόσωπό και από την ψυχή μας. Εξάσκηση θέλει. Τι, όχι?
