ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πετυχα μετα απο χρονια ενα κομματι που ακουγα πριν απο περιπου 7 χρονια ... ημουν ερωτευμενη τοτε ... τωρα κενο. Απο τοτε ολο βλακειες στα προσωπικα ... λαθος επιλογες και λαθος συγκηριες. Καθε φορα ακτι καταρεει ... καποια στιγμη ειπα θα ειμαι μονη και τωρα που κατι μου τραβηξε το ενδιαφερον , παλι φαινεται και αυτο χωρις μελλον. Κουραστηκα. Λυπαμαι που το λεω και ειμαι 22. Θα επρεπε να ειμαι δυνατη. Θα επρεπε να ελπιζω και οχι να κλαιγομαι. Ομως η μοναξια με εχει λυγισει. Θελω να μοιραστω πραγματα. Τοσο απλα. Πραγματα και κυριως συναισθηματα. Ναι μπορει να φταιει ο ενθουσιασμος μου μπορει και η βλακωδης αφελεια μου. Αλλα τι να κανω? Να απορριψω εμενα για να με δεχτει καποιος αλλος? Τι ποναει πιο πολυ? Να σε απορριπτουν οι αλλοι ή εσυ τον εαυτο σου? Ξερω τισημαινει να εισαι μονος. Και δεν με πειραζε. Ισως μεχρι αποψε. Εκει που επαιζα μουσικη η αιθουσα ηταν αδιανη και εγω μονη μου. Εκανα αυτο που αγαπαω πανω απ'ολα : να παιζω μουσικη. Ομως κανενας δικος μου διπλα. Ενιωσα μονη. Μερικες φορες τα βραδια ... ή τα πρωινα που καθομαι αυπνη χορευω.Να γεμισει λιγο ο αδειος χορος ... να νιωσω την υπαρξη μου.Λυτρωνομαι για λιγο.Νιωθβ καθε μοριο ζωντανο.Για πολυ λιγο ομως. Ο Christopher Mcandless ειχε πει οτι HAPINESS IS ONLY REAL WHEN SHARED.και φοβαμαι πως ναι ειχε δικιο ... τι κριμα να θες να δωσεις .. ουτε καν να παρεις ... και τιποτα ...Ισως ... μια μερα ...