ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα ήμουν στο φροντιστήριο. Είμαι καθηγητής εκεί από πέρυσι. Πρώτη φορά στην έδρα που λένε. Είμαι στα 25,5 και επίσημα ο βενιαμίν της ειδικότητας μου εκεί. Από μικρός αυτό ήθελα να κάνω, γιατί αγαπούσα τα παιδιά και ήθελα να είμαι πάντα κοντά τους. Έχουμε ξεκινήσει από τη Δευτέρα για τα καλά τη νέα χρονιά. Γύρω στις 19:00 καθώς ήμουν στο γραφείο των καθηγητών μόνος και διόρθωνα κάτι διαγνωστικά διαγωνίσματα Λυκείου ακούω κάτι γνώριμες φωνές. Ήταν δύο μαθήτριες μου από τη περυσινή Γ' Λυκείου που τις είχα στο τμήμα και είχαμε κάνει μαζί μεγάλη προσπάθεια να περάσουν. Η μία ΑΣΟΕΕ και η άλλη ΠΑΠΕΙ. Μου είχανε φέρει μια καρτούλα αφιέρωση (η μία παρακίνησε την άλλη για το όλο σκηνικό), ένα κουτί γλυκά και με κάνανε μια τεράστια αγκαλία (δε ξέρω και εγώ πόση ώρα η μία τους με είχε) και τέσσερα φιλιά. Με το που τις είδα λέω καλά ρε παιδιά μέσα σε 3 μήνες πώς μεγαλώσατε έτσι. Ολόκληρες δεσποινίδες, κυρίες δηλαδή και εκθαμβωτικές παναθεμά τες ! Σκέφτηκα τα δικά μου τότε στην αρχή της τρέχουσας δεκαετίας και πραγματικά δε θυμάμαι τόσο απότομη μεταβολή ! Είπαν τα νέα τους και τους είπα σας περιμένουμε στο φροντιστήριο με το πάσο σας πια !Μετά γύρω στις 20:15 πάω να παραδώσω τα γραπτά στη Γραμματεία και μου σκάνε μύτη τα τρία πιο αγαπημένα κοριτσάκια μου της Α' Λυκείου που πάνε πια Β' Λυκείου και από βδομάδα θα τα έχω στο διάβασμα. Τα δύο ήταν σα μαυριδερά που τα είχαμε αφήσει να σιτέψουν στον ήλιο. Μία από τα ίδια χωρίς τα γλυκά και τη κάρτα. Παραλίγο να με γκρεμίσει η μία και είμασταν στη σκάλα, είχε πέσει πανω μου.Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα του τελευταίου τριμήνου μπορώ να πω και βλέπω ότι οι κόποι και η αγάπη μου αναγνωρίζονται. Και για να κάνω και λίγο πλάκα, εεεεε ακόμα μετράει κάπως η μπογιά μου, άσχετα αν πρόκειται φυσικά πλέον για λάθος timing !! Να ήταν τα νιάτα δύο φορές Χιχιχχ. Μετά είχα δύο τυπάδες (!!) ιδιαίτερο και η ώρα πέρασε νεράκι με τόση ενέργεια από πριν και ας μην είναι και οι πιο σβέλτοι μαθητές .. ακόμα.Γύρω στις 22:00 που μπήκα στο αμάξι να γυρίσω σπίτι, πέρασε φυσικά όλο το σκηνικό μπροστά μου σα ταινία. Αναρωτήθηκα αν στον ένα χρόνο μου συνέβη απροσδόκητα αυτό, τι θα έχω να περιγράφω Θεού θέλοντος στα 10 ή 20 χρόνια πορείας. Με έπιασε όμως μετά μια μελαγχολία και ένα βουβό κλάμα (έπαιζε και το μια νύχτα ζόρικη στο ραδιόφωνο). Σκέφτηκα: εντάξει όλο αυτό, αλλά θα μπορέσω να κάνω και τα δικά μου παιδιά κάποια στιγμή για να το ζήσω όλο αυτό κάθε μέρα και να τα βλέπω να μεγαλώνουν; Θα μου πείτε χαζομάρες, αλλά εντάξει τα χρόνια περνάνε, σε κάποια πράγματα έχω μείνει (επιεικώς) τραγικά πίσω συγκριτικά με το τι βλέπω σε αρκετούς πρώην συμμαθητές ή συνομιλήκους μου (φάση που είναι οι ζωές τους, εικόνες και εμπειρίες). Πάντα παραμένω αισιόδοξος γενικά, αλλά η απόσταση που πρέπει να διανύσω σε αυτό το τομέα για να φτάσω κάποια στιγμή στο τελικό στάδιο είναι πιο μεγάλη και δύσβατη από ποτέ. Δε ξέρω που γέρνει πια η πλάστιγγα, αλλά τουλάχιστον να έχουμε όλοι το βασικότερο, τη σωματική και ψυχική μας υγεία.Αυτή ήταν η ιστορία της σημερινής μου ημέρας ! Αύριο φεύγω ταξιδάκι για τρεις μέρες στο εξωτερικό να ξεσκάσω, γιατί φέτος διακοπές γιοκ το καλοκαίρι ! Χαιρετώ...