ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα γιορτάζω από το πρωί κλαίω μα...είναι και κάποια λεπτά της ώρας που πρέπει να απαντήσω σε τηλέφωνα!Για λίγο γίνομαι χαρούμενη,χαμογελάω και μετά επιστρέφω στη θλίψη!Δεν θέλω να μιζεριάζω πραγματικά απλά...σκέφτομαι πως ήμουν πριν κάποια χρόνια και μελαγχολώ!Τότε είχα την παρέα μου και ήμουν δυνατή κατά κάποιο τρόπο...τώρα έχω φίλους από δω κι από κει που ξέρω πως με αγαπάνε αλλά παράλληλα αισθάνομαι ξεκρέμαστη!Εχτές είχα πει πως δεν θα πικραθώ ότι κι αν γίνει και δεν με πείραξε που έμεινα μέσα ίσα ίσα είχα όρεξη και ήμουν ευδιάθετη!Σήμερα όμως πραγματικά τα βρήκα σκούρα...δεν είναι ούτε που δεν έκανα τελικά κάτι,ούτε που δεν έχω και εγώ τον άνθρωπο μου ούτε τίποτα από όλα αυτά!Είναι που πρέπει να βρω δικαιολογίες για να καλύψω τη μοναξιά μου,είναι που πρέπει να μην με νοιάζει που ο μόνος άνθρωπος στον οποίο είπα ότι δεν έχω κανονίσει κάτι δεν με προσκάλεσε ποτέ να πάω μαζί του αν και με πήρε σήμερα να μου πει τα εκατό μέρη που γύρισε ,είναι που πρέπει να βρω χαρά...έστω και στα μικρά ψιχουλάκια που μου προσφέρει η ζωή και να πάω παρακάτω!Όχι όμως δεν θα παραπονεθώ σε κανέναν θα χαμογελάω έστω για λίγα λεπτά και δεν θα αφήσω κανέναν να καταλάβει...και όταν θα κλείνω το τηλέφωνο...θα γυρνάω σε αυτά που πραγματικά αισθάνομαι...εξάλλου έτσι είναι η ζωή πότε χαρά πότε λύπη!Μερικές φορές πάλι είναι και τα δυο...χαρμολύπη!