ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζούμε μαζι τα τελευταια 3 χρονια. Ειμαστε απο διαφορετικό τοπο, αλλα ζουμε στο τοπο καταγωγης του. Εχουμε περασει παρα πολλα μαζι, δυσκολοι χειμωνες χωρις χρηματα, καλοκαιρια, αλλα ειχαμε παντα την αγάπη μας και δεν μας ενοιαζαν ολα αυτα. Καποια στιγμη το ειδα ρεαλιστικα... Τον αγαπάω παρα πολυ, το ιδιο και αυτος. Αλλα οταν εισαι σε μια ηλικια οπου θα επρεπε να ζεις ανεμελα, να εχουμε και οι δυο τη δουλεια μας, να βγαζουμε δηλαδη λιγα λεφτα αλλα καλα,είμαστε εντελως στο αλλο ακρο. Ο τοπος οπου ζούμε το χειμωνα δεν έχει καθολου κοσμο διοτι ειναι τουριστικο μερος. Ολοι γυρνουν στα χωράφια τους,οι νέοι στις σπουδες τους και η πόλη αδειαζει. Έτσι οσοι δουλευουμε το καλοκαίρι αλλα για το χειμωνα δεν εχουμε καβατζα, είμαστε στο ελεος. Του συζητησα να φυγουμε για το χειμωνα να παμε στο τόπο μου, οπου μπορουμε να δουλέψουμε το χειμωνα και οι δυο. Περσυ το χειμωνα εργαζοταν μονο αυτος, εγω δεν εβρισκα δουλειά και πραγματικα ενιωθα πολυ ασχημα που δε προσφερα στο σπιτι. Ειναι τελειως αρνητικος... Μου λεει πως μαγαπαει και θελει να ζησουμε εδω και οτι με την αγαπη μας θα αντεξουμε οπως αντεξαμε και τους προηγουμενους χειμωνες. Θα κάνει λεει τα πάντα να βρει αυτος μια μόνιμη δουλεια και να μην ειμαστε στο ψαξιμο. Του εξηγω πως δε θελω να ειμαι σε ενα σπιτι και να μου φερνει αυτος τα λεφτά. Και πως και εγω τον αγαπώ αλλα εχω χασει εμενα... Νιώθω άχρηστη και το θεμα ειναι οτι πραγματικά θελω να δουλεψω αλλα δεν υπάρχει τίποτα το χειμωνα! Εχω και εγω την ανάγκη να δουλεψω οχι μονο για τα χρηματα, αλλα και για όλα τα υπολοιπα που προσφέρει μια εργασια. Την κοινονικοποιηση ας πουμε... Δε μπορω ναμαι μεσα σε δυο τοίχους. Θελω να δουλέψω να εχω την ανεση να μπω σε ενα μαγαζι και να αγορασω μια μπλουζα με τον αερα μου... Δεν θελω να μου τα σκαει κανεις! Νιώθω οτι οποτε επιμενω στη κουβεντα εκμεταλλευτε καταστασεις. Παθαινε λιποθυμικα καποτε και ειχα τρομάξει πολυ... Οποτε καθε φορα που ερχετε στη κουβεντα το να φυγουμε αυτός φρικάρει, τον πιανουν κρισεις πανικου, ζαλίζεται... Παιδιά αυτο που θελω να εξομολογηθω είναι οτι νιωθω πως τα κάνει επιτιδες. Διοτι η κουβέντα ληγει αποτομα γιατι ξερει οτι φοβάμαι οταν τον πιανουν αυτα και τρεχω να τον ηρεμησω... Και νιωθω τοσες τύψεις, τοσο σκουπίδι... Τι να κανω δε ξερω πως να το χειριστώ πια... Οποτε του λεω πως θα φυγω εγω, μονο που δε σωριαζεται κάτω. Δε θελει να φυγει, εγω δε θελω να κατσω αλλο πια εδω, αλλα δε θελει ουτε να φυγω εγω... Οποτε νιωθω σα να πράττει εγωιστικα με εναν περιεργο τροπο... Σα να με αναγκαζει, αλλα οχι ευθέως αλλα εμμεσα, πατωντας πάνω στο οτι φοβάμαι για αυτον ...δε ξερω τι να κανω πια... Ειλικρινα νιωθω πως αμα φυγω και κανω μπαμ αυτος θα χαθει... Θα εχω τύψεις πολλες αλλα οχι για την επιλογη μου, αλλα γιατι φοβαμαι πως θα μου κάνει τη ζωη δύσκολη. Και ακριβως πάνω σε αυτο πατάει!