ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι πολύ συχνά μεταξύ αεροδρομίων, αεροπλάνων, ελέγχων διαβατηρίων...ταξιδιών αναψυχής αλλά κυρίως επαγγελματικών ταξιδιών. Εχθές ήτανε μία από αυτές τις ημέρες που έπρεπε να πάω πάλι στο αεροδρόμιο, αυτή τη φορά όμως για να ξεπροβοδίσω έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο, την αδερφή μου.Έπειτα από 30 και χρόνια στην Ελλάδα, η αδερφη μου αποφάσισε να πάει να κυνηγήσει την τύχη του στη δυτική Ευρώπη και να ξεκινήσει ένα μεταπτυχιακό το οποίο θα διαρκέσει 2 χρόνια. Μεταξύ μας, πιστεύω ότι όπως πολύς, πολύς κόσμος, η αδερφή μου μετανάστευσε όχι για τα δύο χρόνια που διαρκεί το μεταπτυχιακό του αλλά για "πάντα", όσο το πάντα υφίσταται. Χωρίς κανείς από την οικογένεια να ξέρει πολλές λεπτομέρειες, απλά ανακοινώθηκε μια μέρα ότι την δέχτηκαν στο πανεπιστήμιο που έκανε αίτηση και μετά από κάποιους μήνες, βρισκόμαστε όλοι στο αμάξι και πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο.Νομίζω πως είναι δύσκολο να περιγράψω τη χαρά ενός ανθρώπου που φεύγει για το κάτι καλύτερο, όσο αβέβαιο και αν είναι το ότι θα είναι καλύτερο. Είναι μια προοπτική ότι αυτό που δε σου αρέσει εδώ, σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου δε θα υπάρχει πια. Νομίζω είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τη ζωντάνια που νιώθει ένας άνθρωπος που κάνει αυτό που πραγματικά θέλει, που νιώθει επιτέλους ότι ό,τι και να γίνει, όσο χάλια κι αν είναι, θα τα καταφέρει. Αν μη τι άλλο, κάπως έτσι ένας άνθρωπος είναι ζωντανός. Ένας άνθρωπος που κινείται μόνος του, κινείται ελεύθερος, κινείται μόνο με τα θέλω και τα πιστεύω του. Ένας άνθρωπος που πήρε μια απόφαση και θα την υποστηρίξει. Και για το μέλλον, βλέπουμε. Ένας άνθρωπος που ζει το τώρα. Ένας άνθρωπος, που άνοιξε τα φτερά του, όσο χρονών κι αν είναι, ό,τι κι αν έχει κάνει στο παρελθόν.Έχω πολλούς φίλους και γνωστούς που έχουν φύγει στο εξωτερικό και, για να είμαι ειλικρινής, οι περισσότεροι φίλοι μου πλέον είναι στο εξωτερικό. Και είναι διπλά τα συναισθήματα. Από τη μία, είσαι εσύ που μένεις, που δεν αλλάζουν πολλά στη ζωή σου, που σου λείπουν οι φίλοι σου και θα ήθελες κάποια βράδια να είναι μαζί σου όχι από το μεσσεντζερ αλλά δίπλα σου. Από την άλλη, είναι και αυτοί που έχουν φύγει, και τους λείπει η Ελλάδα μαζί με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Δεν ξέρω για ποιόν περνάει πιο αργά ή πιο γρήγορα ο χρόνος, για ποιον περνάνε πιο εύκολα οι μέρες και πόσο εύκολα συνηθίζονται όλα αυτά. Όχι ότι θα πρέπει να αφήνουμε τον χρόνο να περνάει ή να θέλουμε να περάσει γρήγορα, αλλά υπάρχουν και αυτές οι μέρες. Αλλά νομίζω αυτός που μένει πίσω, είναι σαν να βλέπει ένα σπίτι να αδειάζει από ανθρώπους. Και δεν είναι μόνο το αδειανό σπίτι, αλλά ότι δε περίμενες το σπίτι να αδειάσει.Θα γυρίσω τον εαυτό μου δέκα χρόνια ακριβώς πριν, τέτοιες μέρες, όταν ο κολλητός μου "έφυγε για σπουδές" (=για πάντα) στο Λονδίνο. Εάν το πάντα μπορεί να θεωρηθεί τα δέκα χρόνια που έχουν περάσει από τότε και συνεχίζει να μένει στο Λονδίνο. Οι σκέψεις μου είναι ίδιες και τα συναισθήματά μου ίδια. Πόσο δεδομένο είχα θεωρήσει ότι ο κολλητός μου θα μένει πάντα 10 χιλιόμετρα από το σπίτι μου? Πόσο δεδομένο είχα θεωρήσει ότι τα ατέλειωτα βράδια χαχανητών θα παρέμειναν ατέλειωτα? Πόσο δεδομένο είχα θεωρήσει ότι είχαμε πολλά ποτά ακόμα να πιούμε στα μπαρ της Αθήνας? Πόσο δεδομένο είχα θεωρήσει ότι θα μπορούσα να πάω να τον βρω οποιαδήποτε ώρα? Άλλες φορές θεωρώ πως το παραείχα δεδομένο, άλλες φορές θεωρώ πως όσες ώρες και να πέρναγα μαζί του, δε θα ήταν αρκετές ούτως ή άλλως! Αυτό που ξέρω όμως, είναι πως όσες ώρες και αν πέρασα μαζί του εκείνον τον Αύγουστο δέκα χρόνια πριν, ήταν αρκετές για να μιλάω από τότε κάθε μέρα μαζί του, να βρισκόμαστε στο κέντρο της γης για να δούμε ο ένας τον άλλον, να έχω την ίδια χαρά, σαν να τον βλέπω πρώτη φορά, όταν τον βλέπω και να τον νιώθω πλέον σαν μέλος της οικογένειας μου. Και ένα πράγμα που μου έλεγε, και δε παύει να μου το θυμίζει, είναι να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο: τους ανθρώπους που έχω γύρω μου, την υγεία μου, το φαγητό που τρώω, το σπίτι που μένω, τον αέρα που αναπνέω.Το ξέρω πως ίσως όλα αυτά ακούγονται παρατραβηγμένα και πως, η αλήθεια είναι, μετά από το πρώτο σοκ της αποχώρησης τα πράγματα παίρνουν τη φυσική τους πορεία και η αγάπη με τους ανθρώπους, όσο μακριά και αν βρίσκονται, παραμένει και τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά όσο αρχικά ακούγονται. Υπάρχει το μεσσεντζερ και το βάιμπερ, οι φωτογραφίες και τα τηλέφωνα και ευτυχώς τα αεροπλάνα.Αλλά κάποιες μέρες και κάποιες ώρες, όλοι εσείς που είστε χιλιομετρικά μακριά μας, μας λείπετε λίγο παραπάνω..Είτε βρίσκεστε στο εξωτερικό για σπουδές, είτε για δουλειά, είτε προσωρινά, είτε μόνιμα, είτε για αβέβαιο χρόνο, για όποιον λόγο και να έχετε φύγει, να πετύχετε και να ζείτε καλά, όμορφα. Νομίζω οι περισσότεροι από εςάς έχετε βρει τους ρυθμούς σας και έχετε "προσαρμοστεί", ό,τι κι αν σημαίνει η προσαρμογή για τον καθένα σας. Εμείς, μπορεί να μη το λέμε συχνά, αλλά να ξέρετε ότι περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας στους οποίους έχουμε περπατήσει μαζί, περνάμε κάποια λεπτά να σας σκεφτούμε, να θυμηθούμε κάποια ιστορία που έχουμε ζήσει, να αναρωτηθούμε τι κάνετε και να ευχηθούμε να σας πηγαίνουν όλα καλά στα ξένα.Σας σκεφτόμαστε, σας αγαπάμε, μας λείπετε και, κάθε φορά, σας περιμένουμε.