ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μετά την κηδεία σου, δε μπορώ να σταματήσω να ακούω το "Here's where the story ends" των Sundays.Ήταν το αγαπημένο σου τραγούδι. Κατά πάσα πιθανότητα, δε θα ήξερες ότι το θυμόμουν, αλλά το θυμόμουν. Εκείνη την ημέρα στα 16 μας, κοπάνα από το σχολείο και με την παρέα για βόλτα στα στενά της Πλάκας και έπειτα καφέ στο Θησείο, μας το είχες εξομολογηθεί σιγοτραγουδώντας μαζί το ραδιόφωνο "So I cynically say the world is that way".Και εγώ ήμουν ερωτευμένος μαζί σου. Όλοι ήμασταν.Σε θυμάμαι ώρες ώρες όπως ήσουν τότε. Όμορφη, με τα μακριά κόκκινα μαλλιά σου να ανάβουν σα φωτιά κάτω από τον αθηναϊκό ήλιο, έξυπνη και επαναστατική. Ενδιαφέρουσα και μυστηριώδης. Γεμάτη μεγάλες ιδέες και όνειρα. Ατέλειωτα όνειρα και στόχους.Μια στιγμή αργότερα τα χρόνια είχαν περάσει και εμείς είχαμε γίνει ένα "φίλοι για πάντα" γραμμένο πίσω από φωτογραφίες πενταήμερης. Εκείνες που είμαστε όλοι μαζί, αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί, τότε που περιμέναμε ακόμα η ζωή μας να ξεκινήσει.Και έπειτα τι συνέβη;Η ζωή συνέβη.Μπλέξαμε με τις σχολές, τις δουλειές και τις προσωπικές μας μικρομαλακίες και όλα αυτά που κοροϊδεύαμε ότι κάνουν οι "μεγάλοι" και που τα τρέμαμε όπως ο διάολος το λιβάνι αλλά εμείς θα ήμασταν αρκετά έξυπνοι ώστε να τα διαχειριστούμε καλύτερα. Και ένας ένας χαθήκαμε από την παρέα μέχρι που στο τέλος έπαψε να υπάρχει παρέα. Δε μεγαλώσαμε μαζί, απλά μεγαλώσαμε.Όταν έμαθα ότι είχες μπλέξει με ναρκωτικά δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι έκαναν λάθος. Έπειτα όμως σε είδα. Είχες αλλάξει. Έλειπε κάτι από το βλέμμα σου. Σχεδόν δε μου μίλησες. Τη δεύτερη φορά που σε είδα από μακριά, άλλαξα δρόμο. Και ντρέπομαι γι'αυτό.Το κάναμε τελικά το reunion.Και μαζεύτηκε όλη η παρέα. Να ρωτάει ο ένας τον άλλο "τι νέα;" και να δαγκώνουμε τα χείλια μας σα να λέγαμε την ύψιστη μαλακία, λίγα λεπτά αφού σε είχαμε αποχαιρετίσει. Και ήπιαμε μετά στο όνομά σου. Για το κορίτσι εκείνο που στα 16 έλεγε και πίστευε "αγάπη θέλει ο κόσμος ρε, μόνο αγάπη ".Και νιώθω τύψεις, ρε Γιώτα. Αφόρητες τύψεις που δεν προσπάθησα να σε βοηθήσω. Και ντρέπομαι που αφήσαμε όλοι μας να βγει σωστός εκείνος ο μαλάκας ο θείος σου που έλεγε στην κηδεία σου ότι το'ξερε από καιρό ότι ήσουν "τελειωμένη υπόθεση".Και νιώθω ακόμα περισσότερες τύψεις ρε Γιώτα, γιατί ο κόσμος έχει ανάγκη ανθρώπους σαν κι εσένα και εμείς κατάπιαμε αμάσητα τα δηλητήρια της ενήλικης ζωής και εσένα σε αφήσαμε να κυνηγάς τους δαίμονες σου μόνη σου. Και όταν εσύ έχανες τη μάχη σου, εμείς δε βρήκαμε το χρόνο να έρθουμε να σταθούμε στο πλάι σου, όπως κάναμε στο προαύλιο όταν φούντωνε ο πόλεμός σου με τη Λυκειάρχη. Σκατά φίλοι για πάντα.Και έπειτα σκέφτομαι όλα τα μεγαλεπίβολα σχέδιά σου που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί αν ήσουν ακόμα εδώ και με παίρνουν τα κλάματα που δε θα είσαι εδώ για να τα πραγματοποιήσεις.Καλό σου ταξίδι, ρε Γιώτα. Να μας προσέχεις και να μας αγαπάς. Ακόμα και αν δεν το αξίζουμε.