ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνώρισα ένα παιδί εδώ και 2 μήνες περίπου.. η οικονομική του κατάσταση είναι αυτή της εργατικής τάξης(εμένα δεν με ενδιαφέρει αυτό, για άλλο λόγο το αναφέρω). Είχε έρθει κέντρο για να βρεθούμε με ΚΤΕΛ και είχε μείνει με 2 ευρώ για να γυρίσει με το ίδιο αργότερα. Κάποια στιγμή όσο με περίμενε να έρθω, τον πλησίασε ένας μελαμψός άστεγος και του ζήτησε χρήματα. Κάθισε και του μίλησε του αγαπημένου μου, και του είπε ότι δεν χρειάζεται τα ίδια τα χρήματα απλά αν μπορεί να του αγοράσει κάτι να φάει. Ο δικός μου λυπημένα του είπε ότι δεν του έφταναν γιατί τα χρειαζόταν. Αργότερα όσο περπατούσαμε εκεί γύρω σαν βόλτα, βρήκε 10 ευρώ στο έδαφος και τα κράτησε σκεπτόμενος στα χέρια του. Μου λέει έλα λίγο μαζί μου. Τον ακολουθώ. Και μου ζήτησε να πάμε να ψάξουμε τον μαυρούλη από πριν. Τον βρήκαμε, και του έδωσε τα 10 ευρώ. Ενώ ο ίδιος είχε μόνο 2. Και δεν πήγαμε καν για καφέ οι δυο μας ή να χαλάσουμε κάπου χρήματα στην έξοδο. Πόσο selfless είναι αυτο;;Με αφήνει άφωνη. Αλήθεια, πόσο selfless?Προσωπικά είμαι bourgeois, και η οικονομική μου οικογενειακή κατάσταση είναι καλύτερη από την δική του. Εγώ αν έβρισκα τα 10 ευρώ στο πάτωμα δεν νομίζω ότι θα τα έδινα στον μαυρούλη, αλλά θα καθόμουν εκεί κοντά που τα βρήκα σε περίπτωση που τα ζητήσει κάποιος και μετά θα τα κρατούσα. Και ειδικά αν είχα μόνο 2 ευρώ μάλλον θα τα κρατούσα. Πώς γίνεται να με ενδιαφέρουν πιο πολύ τα χρήματα εμένα από έναν που τα έχει περισσότερη ανάγκη(ο φίλος μου); Η σκέψη που με κρατάει από το να δώσω σε ζητιάνους χρήματα είναι ότι τα έχουν δουλέψει οι γονείς μου "με ιδρώτα και κόπο"(όπως μου έλεγαν πάντα) και νιώθω τύψεις αν τα χαρίσω έτσι απλά σε κάποιον άλλον. Ο φίλος μου που του ανέφερα το τελευταίο, μου απάντησε "τα λεφτά δεν ανήκουν σε κανέναν." Ντρέπομαι για εμένα..(20 χρ και οι δυο)