ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειχα μια συζητηση χθες με την παρεα μου για τον ερωτα. Οι περισσοτεροι λοιπον υποστηριζαν οτι στον ερωτα και στις σχεσεις γενικοτερα πρεπει να λειτουργεις με το συναισθημα και οχι με τη λογικη. Ελεγαν δηλαδη οτι δε νοειται ερωτικη σχεση στην οποια να βαζεις τη λογικη πανω απ το συναισθημα. Εγω, παρολο που σε θεωρητικο επιπεδο συμφωνουσα οτι σε ερωτικα θεματα μας καθοδηγει η καρδια, στην πραξη εχει τυχει να χωρισω βαζοντας πανω απ' ολα τη λογικη(ειχαμε χωρισει με τον τοτε συντροφο μου, παρολο που δεν θελαμε καθολου, επειδη ειχαμε βρεθει για πανω απο 1 χρονο σε αποσταση-μεγαλη αποσταση- και η σχεση μας ειχε φθαρει πολυ). Δεν χωρισαμε ευκολα, το προσπαθησαμε πολυ, αλλα εν τελει ειδαμε οτι δεν βγαινει πουθενα. Και συμφωνησε δηλαδη και ο τοτε συντροφος μου οτι η καλυτερη λυση ηταν να χωρισουμε. Λειτουργησαμε και οι 2 δηλαδη με βαση τη λογικη. Οταν ομως τα ελεγα αυτα στους φιλους μου, μου ελεγαν οτι δεν γινεται να αγαπας καποιον και να παιρνεις την αποφαση να τον χωρισεις. Και τους ρωτησα "δηλαδη τι πιστευετε?οτι η σχεση μου αυτη δεν ηταν αληθινη?οτι δεν τον αγαπησα?" και εν ολιγοις μου ειπαν οτι "ισως να ηταν απλα ενθουσιασμος κλπ". Εγω σας πληροφορω οτι αυτον τον ανθρωπο, που ηταν η σοβαροτερη σχεση μου, τον αγαπησα πολυ. Νταξει, μεγαλη λεξη η αγαπη και δεν ξερω αν μια 25 χρονη σαν και μενα δικαιουται να την χρησιμοποιει. Αλλα τελοσπαντων εννοω οτι πραγματικα ημουν αφοσιωμενη σ' αυτη τη σχεση και νοιαζομουν αυτο τον ανθρωπο και τον ηθελα στη ζωη μου. Δεν περναγα απλα την ωρα μου. Ομως μερικες φορες οι συνθηκες και η ιδια η ζωη σε αναγκαζουν να παρεις αποφασεις που δε θελεις, για το καλο του αλλου, αλλα και το δικο σου. Δεν θεωρουσα δικαιο να βασανιζομαστε λογω της αποστασης και να ειμαστε συνεχως μεσα στα νευρα και την ενταση, επειδη δεν μπορουσαμε να βρεθουμε και ακομα χειροτερα επειδη το να αλλαξει αυτο δεν περναγε απ' το χερι μας. Για μενα η αγαπη σημαινει ακριβως αυτο, το να θες το καλο του αλλου, ειτε αυτο το καλο ειναι μαζι σου, ειτε χωρια σου. Εφοσον εβλεπα οτι μαζι δεν μπορουσαμε να το παμε καλα, ε τι νοημα ειχε να προσπαθουμε για κατι που δεν γινοταν να λειτουργησει? Θα ηταν προτιμοτερο να τον κραταω με το ζορι στη ζωη μου και να του στερω τη δυνατοτητα να βρει κατι καλυτερο, απλα και μονο επειδη τον αγαπουσα? Μα η αγαπη αν υπαρχει, υπαρχει για παντα. Δηλαδη και οταν χωρισαμε, δεν επαψα να τον αγαπαω. Συνεχιζω ακομα και σημερα να τον νοιαζομαι και να τον αγαπω. Ομως δεν μπορουμε να εχουμε σχεση με αυτες τις συνθηκες(της μεγαλης αποστασης). Στην αρχη ειναι δυσκολο να το αποδεχτεις οτι δεν μπορεις να εχεις εναν ανθρωπο, τον οποιο θες πολυ, ομως στην πορεια συνειδητοποιεις οτι ετσι ισως ειναι καλυτερα και το παιρνεις αποφαση. Στη ζωη δεν γινεται να εχουμε παντα αυτο που θελουμε. Θα ηθελα να ακουσω γενικα τις αποψεις σας για αυτο το θεμα