ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λένε πως θυμώνουμε όταν ακούμε την αλήθεια που ήδη ξέρουμε για τον εαυτό μας, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να την δεχτούμε. Ο θυμός κρύβει πόνο, πόνο για την αλήθεια που εθελοτυφλούμε να δούμε, φόβο για τον πόνο που δεν θέλουμε να μας αγγίξει όταν εμφανίζεται. Ανεβάζουμε τα προσωπικά μας τείχη, να περιχαρακωθούμε, μήπως και σωθούμε, χωρίς να λαβωθούμε. Η εξέλιξη έρχεται μέσα από το θάρρος μας να δούμε καθαρά τους φόβους μας, εκείνα τα βαρίδια που πιστεύουμε πως είναι σωσίβια. Είναι σωσίβια τρύπια που τελικά μας τραβάνε στον βυθό. Το αποτέλεσμα; να χτίζουμε παράπονα για την άδικη την τύχη μας.Τίποτα δεν είναι τυχαίο.Η μεγαλύτερη μάχη είναι η μάχη που έχω να δώσω με τον εαυτό μου. Να καταφέρω τους φόβους του παρελθόντος να ξορκίσω και τα λάθη μου να γίνουν οι φάροι για να δέσω σε νέα λιμάνια. Έχει περάσει καιρός που έφυγα από καταστάσεις (προσωπικές κ επαγγελματικές) που αγάπησα πολύ αλλά στο τέλος με δυσκόλεψαν, με πόνεσαν. Εμπειρίες που γράψανε πάνω μου... ...θύμωσα, ένιωσα αδικία, στεναχωρήθηκα, πληγώθηκα βαθιά, πήρα απόσταση, σε έναν βαθμό συγχώρεσα, μπόρεσα να δω τα λάθη μου, το τι διαφορετικό θα έκανα για να είμαι εγώ καλύτερα με τον εαυτό μου όπως και να καταλάβω την διδακτική αξία που είχαν για το μεγάλωμα μου.Πράξη ΔεύτερηΉρθε η ώρα μου μετά απο καιρό, να βγω έξω και να εφαρμόσω στην πραγματική ζωή ο,τι κατάλαβα και έμαθα για μένα μέσα από τις προηγούμενες εμπειρίες μου. Να μπω σε νέες σχέσεις με την πεποίθηση ότι κάτι μέσα μου έχει αλλάξει, ότι έχω κόψει κάποια σχοινιά από τα σωσίβια που δεν με σώσανε παλιότερα. Ήρθε η ώρα να δώσω τις προσωπικές μου εξετάσεις μετά από το "διάβασμα" που έχω ρίξει. Τόσο σε κοντινές μου σχέσεις, που μας συνδέει η αγάπη, η οικειότητα, και η κατανόηση όσο και σε νέες επαγγελματικές συνεργασίες.Το αποτέλεσμα απογοητευτικό, το ένιωσα μέσα μου, ο θυμός για τον εαυτό μεγάλος, να θέλω να ξεφύγω από το ίδιο μου το κορμί και να μην μπορώ, νιώθω ντροπή από μένα για μένα...Η αλήθεια ειπωμένη από τους κοντινούς άλλους, μέσα από τα λόγια και τις πράξεις τους, σκληρή επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά τους φόβους μου: ¨-Πουλάς πολύ φτηνά τον εαυτό σου" " - Πρέπει να πας να βρεις τους καλύτερους και όχι να στέλνεις βιογραφικά ...""- Σίγουρα έχεις χάσει ανθρώπους που ήταν διατεθειμένοι να συνδεθούν μαζί σου συναισθηματικά.... Διαλέγεις για ακόμη μια φορά κάποιον που δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμος...""-Μιλάς και φέρνεις έναν ανεμοστρόβιλο...""-Συντονίζεστε τόσο πολύ, στην σκέψη και στο συναίσθημα αλλά την μεταξύ σας σχέση την βλέπετε διαφορετικά, δεν θέλει εσένα..." Λυπάμαι πολύ, ο θυμός μικρότερος μέσα μου, δεν υπάρχει η απαραίτητη ενέργεια που χρειάζεται να καταναλώσει για να αναδυθεί.Η σύγκρουση μέσα μου μεγάλη. Από την μια η λαχτάρα μου να πετάξω με τα φτερά μου ανοιχτά και όπου με βγάλει χωρίς φόβους, με αυτοπεποίθηση και από την άλλη η ανάγκη μου να βρω τους ανθρώπους εκείνους που θα με κάνουν να νιώσω ασφάλεια για να μπορέσω να εκφράσω την αγάπη μου, την φροντίδα μου, τις ιδέες μου και να αφήσω ελεύθερη την δημιουργικότητά μου. Η αλήθεια είναι μπροστά μου ολόγυμνη δεν ξέρω πως να τις φερθώ, στέκομαι αμήχανα και την κοιτάζω, κοκκινίζω από την ντροπή μου, χαμηλώνω το βλέμμα, σαν μικρό παιδί που έκανε ζημιά στην προσπάθεια του να ευχαριστήσει την μαμά του. Εκείνη με κοιτάζει γεμάτη θαλπωρή, μου σκάει ένα μικρό ζεστό χαμόγελο, η έκφραση του προσώπου της έχει μια ηρεμία, δείχνει να κατανοεί, κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου, στο δεύτερο βήμα που ακολουθεί ανοίγει τα χέρια της σαν να θέλει να με αγκαλιάσει. Περιμένει με κοιτά στα μάτια και μου χαμογελά, ζεστά, διακριτικά με αποδοχή.Αυτό με ησυχάζει το μόνο που μου μένει είναι να βρω το θάρρος να πάω κοντά της και ίσως καταφέρω να χορέψω μαζί της.Η μεγαλύτερη δυστυχία του ανθρώπινου είδους είναι η ελευθερία του...