ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρεις το τραγούδι της Νέγκα "Έχω άνθρωπο"; Ε εγώ δεν έχω. Κανέναν. Ούτε φίλους ουσιαστικούς, μόνο από αυτούς που έχουν ήδη κολλητούς και σε αντιμετωπίζουν σαν μια δευτερεύουσα παρέα. Πώς τους έχασα όλους; Τα προσπερνάω στο ντούκου για να μην στενοχωριέμαι όμως πολλές φορές σκέφτομαι αν φταίω. Δεν ξέρω αν φταίω. Ξέρω μόνο ότι δεν έκαναν καμία προσπάθεια να με κρατήσουν δίπλα τους. Σαν να με παραχωρούσαν σε μια άλλη παρέα και να μην ανήκα πια σ' αυτούς. Ακόμη και τα καλοκαίρια, και στις εξόδους και σε όλα, με είχαν σαν το αμερικανάκι ξαδερφάκι που δεν μιλάει την γλώσσα και περιορίζουμε την επικοινωνία μας στα βασικά. Όταν κι εγώ σταμάτησα να προσπαθώ, χαθήκαμε εντελώς. Δεν ξέρω τι έκανα. Μου μοιάζουν όλα προσχήματα. Μάλλον δεν έκανα διαφορά στην ζωή τους. Εκείνοι όμως έκαναν στην δική μου. Ενσάρκωνα αυτό που ήθελα να είμαι στο πλαίσιο που έφτιαχναν για μενα, χωρίς να με ενδιαφέρει αν με συμπαθούσαν ουσιαστικά. Εκπροσωπούσα αυτό που ήθελα. Ήμουν φορέας κάποιου πράγματος. Και καθόλου κενό δεν το έβρισκα αυτό. Έβρισκα τον εαυτό μου μέσα από αναπαραστάσεις. Σου φαίνεται αδύνατο και γελοίο ε; Δεν μπορώ να στο εξηγήσω ακριβώς. Δεν τους έμοιαζα. Δεν συμφωνούσαμε σε πολλά πράγματα. Όμως είχα επιτέλους μια ευκαιρία να μιλήσω, να διαφωνήσω, να με υπερασπιστώ.Πίστευα τόσο πολύ στον εαυτό μου. Χωρίς να βλάπτω τους άλλους, όμως. Πάντα πρόσεχα να μην τους κουράσω. Σε κάποια φάση αισθάνθηκα ότι με αγαπούσαν κιόλας. Όμως προφανώς έκανα λάθος. Όχι μόνο με άφησαν να φύγω, αλλά με έδιωξαν καθώς εγώ δεν είχα τάσεις φυγής. Μου τις δημιούργησαν ως άμυνα στην σιωπηλή τους επίθεση. Και τώρα τι μου έχει μείνει; Εφήμερες φιλίες. Να διαμαρτύρομαι έμμεσα και όποτε συναντιόμαστε με κάποιους από αυτούς, να ντρέπομαι να μην φανεί το παράπονό μου. Και να φοβάμαι να τους συναντήσω. Να με κουράζουν οι σκέψεις του τι θα κάνω και τι θα μου πουν. Όλα έχουν αλλάξει. Τόσο, που είμαι ευγνώμων που στο σχολείο είχα παρέες. Και που δεν το πέρασα μόνη. Εντελώς ψεύτικες παρέες, όμως είχα μια ελπίδα έστω και ψεύτικη.Τώρα όποιον και να γνωρίσω, δεν έχει αυτή την ποικιλία που είχαμε εμείς. Δεν μου αρέσει η μοναξιά. Νόμιζα πως ήμουν μοναχικός χαρακτήρας και λίγο αντικοινωνικός κατά βάθος όμως πληγώνομαι βαθιά από την εγκατάλειψη.Είναι φάσεις που το σκέφτομαι και άλλες όχι τόσο πολύ. Πιο πολύ το ξεπερνάω όταν βρίσκομαι σε μια σχέση. Όμως τ' αγόρια περνάνε. Τα πληγώνω και με πληγώνουν. Και δεν έχω κανέναν να κλάψω στον ώμο του. Όχι. Δεν είναι γελοίο. Είναι ζωτική ανάγκη.Βαρέθηκα να καταπίνω τους χωρισμούς μου, να κινούμαι σαν ενήλικας και να ξεφαντώνω όποτε βρεθεί κάποιος. Δεν έχω μια αξία σταθερή. Έναν πυρήνα. Δεν έχω τίποτε. Όλα αυτά, ούτε που θα μπορούσα ποτέ να τους τα πω στα μούτρα. Θα ντρεπόμουν πολύ. Και κυρίως, δεν θα ήθελα να ικετεύω για μια παρέα λύπησης.Δεν είναι ότι τους έδιωξα ή με έδιωξαν με βία. Είναι ότι με άφησαν να γλιστρίσω δίπλα τους, χωρίς να μου δίνουν κάπου να κρατηθώ επειδή ποτέ δεν τους έκανα διαφορά. Τι με εμένα, τι χωρίς εμένα; Μια απ' τα ίδια για κείνους. Κι εγώ δεν ξέρω τι να κάνω...