ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνώρισα ένα παληκάρι, μετά από αρκετό καιρό βίαιης, ανελέητης μοναξιάς σε αυτήν την πόλη. Όλα τέλεια, σαν παραμύθι. "Ζούμε ένα όνειρο" λέει εκείνος. Πράγματι, όνειρο, αφού με απομακρύνει από το μαύρο χάλι που ζω στην Ελλάδα της κρίσης. Ξαφνικά δεν με νοιάζει που είμαι άνεργη, αλλά το τι ταινία θα διαλέξουμε από το βιντεόραμα. Εκείνος κάνει τα πάντα για μένα, εγώ για κείνον. Ελπίδα και αισιοδοξία ξαναχτίζονται λιθαράκι λιθαράκι ξανά από την αρχή. Σταματώ να υπάρχω και αρχίζω να ζω. Νιώθω άνθρωπος. Μου αναφέρει τις προάλλες ότι έχει μία σοβαρή πάθηση. Χαμογελάω, σαν να μην άκουσα, σαν να μην κατάλαβα, σαν να μου είπε ότι είμαι πολύ όμορφη, όπως κάνει πάντα κοπλιμέντα. Έχω λιώσει στο κλάμα 2 μέρες τώρα. Δεν μπορώ να τον δω. Μου στέλνει μηνύματα αγάπης και γω κλαίω. Το όνειρο διακόπηκε, η πηγή ελπίδας στέρεψε ξαφνικά και γω καλούμαι να διαχειριστώ αυτήν την πραγματικότητα. Η σκέψη μου δεν μπορεί να πάει παρακάτω με αυτόν τον άνθρωπο, εγώ όμως δέθηκα, ένιωσα, έζησα, ανέπνευσα. Τι να κάνω; Είμαι σε απόγνωση. Ούτε έρωτα δεν μπορώ να κάνω πλέον μαζί του. Δεν κάνω τίποτα 2 μέρες. Μόνο καπνίζω και πίνω χυμό. Πονάει πάρα πολύ. Τι να κάνω, δεν ξέρω.