ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άνεργη εδώ και 5 χρόνια και σχεδόν με καθόλου μεγάλη προϋπηρεσία με συντηρούν οι γονείς. Ψάχνω και δεν βρίσκω τίποτα. Έχω ευτυχώς ένα πιάτο φαγητό και ένα κρεβάτι να κοιμηθώ αλλά ντρέπομαι. Ντρέπομαι που είμαι σχεδόν 35 και δεν είμαι ανεξάρτητη. Το κακό είναι πως κλείστηκα σπίτι μου επειδή κουράστηκα να ψάχνω και έχω άσχημη ψυχολογία. Θυμάμαι που όταν ήμουν 28, 29 30 και ζητούσα δουλειά με ζήλο,ξίνιζαν τα μούτρα τους γιατί ήμουν μεγάλη. Οι αγγελίες έγραφαν μέχρι 25 ετών κτλ. Μετά με τα χρόνια συνήθισα και βάρυνα( μεταφορικά) και ίσως βολεύτηκα αλλά όχι ότι είμαι καμιά κακομαθιμένη. Βάρυνα μέσα μου και απέκτησα κόμπλεξ. Δεν θέλω να πάω κάπου να ψάξω αλλού γιατί δεν υπάρχουν χρήματα για τέτοια ανοίγματα, δηλαδή νοίκια κτλ. Νιώθω να έχω συνηθίσει. Και όλα στάσιμα. Βαρεθήκα.Κάποια από Δυτική Ελλάδα.