ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν νοιώθω πλήρης και το συναίσθημα αυτό εντείνεται συνεχώς τελευταία. Αυτό που μου λείπει είναι μια σύντροφος - ένας έρωτας, απλός κι απέριττος μα συνάμα συναρπαστικός.Μέχρι τώρα στην ζωή ήμουν τυχερός: έκανα καλές σπουδές, έχω μια απασχόληση που με γεμίζει τόσο ώστε να πηγαίνω με χαμόγελο κάθε πρωί στο γραφείο, συγχρόνως μου προσφέρει αναγνώριση και τα προς το ζην, είμαι κοινωνικός, έχω αξιόλογους φίλους, διαβάζω, αθλούμαι, ταξιδεύω, βγαίνω, διασκεδάζω… Έχω άποψη, δυναμισμό, ενδιαφέροντα και εμφανισιακά είμαι μια χαρά. Δεν νομίζω ότι έχω κάτι να ζηλέψω… Εκτός από τις σχέσεις! Από τον μεγάλο μου έρωτα και μετά, κάπου στο 2007, δεν έχω καταφέρει να βρεθώ σε μια υγιή σχέση, παρά το ότι έχω γνωρίσει αρκετές κοπέλες. Και όχι, δεν έχω απωθημένα… Σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις έφταιξα εγώ, μα κυρίως νομίζω ότι ήμουν άτυχος. Έκτος του ότι σπάνια μπορώ πλέον να ενθουσιαστώ, είναι και οι συγκυρίες… Μεγαλώνουμε, γινόμαστε δύσκολοι, λιγότερο ανεκτικοί, καχύποπτοι και οι απαιτήσεις αυξάνουν. Πλέον, οι πρώτες άσπρες τρίχες έχουν κάνει την εμφάνιση τους, τα 33 είναι εδώ. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, σαν χθες ήταν 2000! Οι γνωριμίες γίνονται ολοένα και δυσκολότερες: οι φίλοι έχουν αποκατασταθεί, ο ελεύθερος χρόνος είναι περιορισμένος και οι παραξενιές πιο ισχυρές…Διαβάζω τις εξομολογήσεις τακτικά, μου κάνει εντύπωση πόσοι πολλοί νιώθουμε μοναξιά, πόσοι περιμένουμε τον/την κατάλληλο/η. Παίρνω λίγο θάρρος μα… Φοβάμαι, διότι δεν θέλω συμβιβασμούς – αλήθειες θέλω, να ταιριάζουν με τις δικές μου! Υπάρχουν άραγε?Και ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός όταν περιμένεις…