ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο μοναξιάς εδώ και κάποια χρόνια που μετανιώνω που με έναν-δυο φίλους που είχα και μάλιστα μακροχρόνια φιλία το διαλύσαμε πριν λίγα χρόνια λόγω έλλειψης πλέον κοινών ενδιαφερόντων, αδυναμία συνεννόησης, αδιαφορία, εντελώς διαφορετικές απόψεις, κλπ...Μεγαλώσαμε και είπαμε να το διαλύσουμε ειρηνικά, αλλά το μετάνιωσα.Είναι η τρίτη κατηγορία φίλων που μου είχε μείνει. Είχα φίλους που έφυγαν για το εξωτερικό, φίλους που ξαφνικά εξαφανίστηκαν, άλλαξαν αριθμό, άλλαξαν ζωή και δεν μπορώ πλέον να επικοινωνήσω μαζί τους και φίλους που το διαλύσαμε λόγω...ασυμφωνίας χαρακτήρων που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο ορατή.Αλλά σχεδόν κάθε μέρα το μετανιώνω. Έτσι κι αλλιώς δεν το διαλύσαμε με δική μου πρωτοβουλία, εγώ πάντα υποχωρητικός ήμουν σαν χαρακτήρας, απλά αρχίσαμε να μην απολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του άλλου, να μας χωρίζει χάσμα απόψεων σχεδόν σε όλα τα θέματα και είπαμε στα τριάντα μας που ήμασταν τότε να σταματήσουμε να κάνουμε παρέα γιατί πλέον αυτό που κάναμε δεν ήταν παρέα, είχε περιοριστεί σε μια ''τυπική επίσκεψη'' κάποια στιγμή μετά από χίλιες δυο ακυρώσεις συνάντησης.Αλλά ας ζούσα έστω κι έτσι μαζί τους, παρά μέσα στη σιωπή που ζω τόσα χρόνια. Τέλος πάντων. Δεν πειράζει(#not). Με πειράζει, αλλά τι να κάνω. Αυτά. Γειά σας. Να είστε όλοι καλά.