ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πονάει πολυ, οχι πιο πολυ απο οτι πιστευα...ετσι κ αλλιως τον αγαπαω τοσο πολυ (αρνουμαι να βαλω παρελθον στην αγαπη) που ηξερα ποσο θα ποναει το να μην τον εχω διπλα μου, γιατι ηξερα ποσο ευτυχισμενη ημουν διπλα του. Βαλτωσε ομως αυτη η σχεση..πολυ δουλεια λιγος χρονος...πολυ καθημερινοτητα τελοσπαντων...η λογικη μου λεει πως ειναι το σωστο...το αφησαμε κ μας αφησε κ αυτο.."απο κοινου χωρισμος" μου ειπανε πως το λενε. Απο κοινου κ ο πονος...αλλα κατεληξα στο θλιβερο συμπερασμα οτι η αγαπη δεν αρκει...εγω που γεννηθηκα ρομαντικη μαλλον σε λαθος εποχη καταλαβα πως δεν αρκει κ αυτο ποναει πιο πολυ. Αυτο ομως που δε μας λεγανε...η δεν ακουγα..ειναι οτι μεσα απο εναν χωρισμο ξαναβρισκεις τον εαυτο σου (για να μην πω ανακαλυπτεις). Ξανα βρηκα τι θελω..τι θελω εγω οχι η αγαπη μου..κι ας ηταν η πιο μεγαλη αγαπη της ζωης μου.. κ δε φταις εσυ ουτε κ εγω...φταιει που δε μπορουσαμε να βρουμε τι θελουμε μαζι . Εγω που κοροιδευα αυτους που λεγανε "θελω να ζησω" τωρα το ενιωσα κ εγω...κ ας σ αγαπαω πιο πολυ απο μενα..κ ας μ αγαπας ετσι κ συ...το αφησαμε ψυχη μου. Δεν επρεπε. Μακαρι να "ζησουμε" κ μετα απο καιρο να ζησουμε μαζι...Α.