ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χώρισα μετα από 5 χρονια σχεσης. Εγω έφυγα χωρίς καν να πουμε οτι χωριζουμε μετα απο πάρα πολλούς τσακωμόυς. Δεν ήθελα με τιποτα να χωρίσω αλλα η συμπεριφορά του απεναντί μου ήταν σαν να μου ελεγε οτι θελει να χωρίσουμε αλλα δεν τολμούσε να μου το πει. Είχε γίνει αδιάφορος απεναντί μου δεν τον ένοιαζε ούτε τι κάνω ούτε που είμαι. Άν δεν έπαιρνα τηλέφωνο δεν πρόκειται να έπαιρνε αυτος. Όταν ήμουν σπίτι του καθότανε μαζι μου για καμια ώρα καναμε οτι ηταν να κανουμε και μετα χωρις να μου λεει καν οτι έχει κανονισει κατι αλλο πήγαινε στους φίλους του και καθόταν μέχρι πολύ αργα το βράδυ. ( δεν εχω θεμα να βγαίνει με τους φίλους του αλλα τουλαχιστον ενημερωσε τον αλλο να μην ερθει να κλειστει στο σπιτι σου και εσυ να φευγεις). Το θέμα είναι οτι εγώ μπορεί να ανοιξα την πόρτα και να εφυγα αλλα είμαι χάλια. Δεν μπορω να το ξεπεράσω. Δεν μπορω να δεχτω με τίποτα οτι έχει περάσει ενας μήνας και δεν τον ενοιαξε ποτε να μαθει τι κανω δεν με έχει παρει ουτε ενα τηλεφωνο. Χτες που τον είδα στον δρομο μεσα απο το αυτοκινητο τρελαθηκα δεν ηξερα τι να κανω και με στεναχωρησε παρα πολυ έκλαιγα σαν να ηταν η πρώτη μερα. Πως γίνεται να γινόμαστε 2 ξένοι τοσο ευκολα ?