ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο τα 14 μέχρι τα 21 ήμουν με ένα παιδί. είχαμε υπάρξει φίλοι,σε σχέση,είχαμε τέλεια επικοινωνία,ήταν ο πρώτος μου και ήμουν η πρώτη του. Τον αγαπούσα όσο τίποτα άλλο στον κόσμο και τον αγαπάω ακόμα.Το πρόβλημα ήταν ότι διαφεραμε αρκετά σαν χαρακτήρες σε πολλά και έτσι δεν καταφέρναμε ποτέ να διατηρήσουμε μια βιώσιμη σχέση/φιλια χωρίς συγκρούσεις και δράματα. Πάντα στο τέλος απογοητεύαμε ο ένας τον άλλον και φτάναμε στο μηδέν. Για αυτούς τους λόγους λοιπόν αποφασίσαμε να ξεκοψουμε οριστικά πριν λίγους μήνες. Νιώθω απαίσια,δεν έχω νιώσει ποτέ πριν τόσο πόνο στη ζωή μου. Μου λείπει τόσο πολύ ο τρόπος που μου μιλούσε,ο κώδικας επικοινωνίας μας,η μοναδικότητά του,όλα τα υπέροχα στοιχεία της προσωπικότητας του που συγκροτούσαν τον άνθρωπο που λάτρεψα. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και οι γύρω μου νομίζουν ότι το πετυχαίνω αλλά μέσα μου νιώθω απαίσια. Βλέπω το μέλλον με φόβο και απαισιοδοξία. Συχνά έχω διάθεση να κλάψω. Έχουν περάσει τόσοι μήνες,δεν θα έπρεπε να είμαι ήδη καλύτερα? Τι να κάνω για να περάσει? Πάντως να τον διεκδικήσω πάλι αποκλείεται... Είναι κρίμα και για αυτόν και για μένα να συντηρούμε κάτι που ναι μεν μας έδωσε μοναδικές στιγμές αλλά που μας έκανε και τόσο κακό... Πονάω πολύ και καθημερινά.ΠΊΣΩΕΠΌΜΕΝΟ