ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
7.8.2016 | 17:53

Χωρίζεται σε δύο σκέλη, αν βαριέστε πάτε κατευθείαν στο δεύτερο...

PART 1: Tο πάθημα που έγινε μάθημα. Σπουδάζω κάτι το οποίο δε με τρελαίνει -όπως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των φοιτητών αυτής της χώρας- όμως απ' την πρώτη κιόλας στιγμή που πάτησα στη σχολή ήξερα ότι αυτό το αντικείμενο δε θα είναι σε καμία περίπτωση το μοναδικό μέλλον που θα έχω. Για την ακρίβεια, ένα αρκετά τρελό όνειρο για τον τότε πρόβατο-στη-βοσκή εαυτό μου ήταν να παραμερισω το ανέκδοτο των Πανελληνίων και το μηχανογραφικό και να δώσω εξετάσεις για την Καλών Τεχνών. Φυσικά εκείνη την πιο κρίσιμη περίοδο για αυτή την απόφαση υπήρξαν μπόλικοι καλοπροαίρετοι άνθρωποι που μου έλεγαν "Τι;!Παίρνουν πολύ λίγους..." αποθαρρύνοντας με μεν απ' το να δώσω, υποτιμώντας με δε αρκετά υποθέτοντας ότι δε θα μπορούσα να ανήκω σε αυτούς τους λίγους (οι οποίοι όπως αποδείχθηκε είναι πολύ περισσότεροι απ' όσοι υπήρξαν κάποτε, οπότε calm your tits) Οι δε γονείς δεν μου το απαγόρευσαν ποτέ, αλλά ούτε και το επικροτησαν, οπότε έμεινε εκεί.Αποτέλεσμα; Τρία χρόνια μετά, ο δάσκαλος μου, απόφοιτος της σχολής, επαγγελματίας ζωγράφος που έχει προετοιμάσει άλλους υποψήφιους, με ρωτάει γιατί δεν έδωσα τότε κι αν σκέφτομαι να δώσω τώρα. Ρωτάω λοιπόν κι εγώ τον εαυτό μου κι η μόνη απάντηση που παίρνω είναι μια μούτζα και με τα δύο χέρια. :)PART 2: So what? Αν και δε σιχαίνομαι την παρούσα σχολή μου και τολμώ να πω ότι τα πάω καλά, θα δώσω και για Καλών Τεχνών, ίσως και κατατακτήριες για κάποιο άλλο τμήμα της πέραν αυτού των Εικαστικών. Τελευταία λοιπόν παρατηρώ ότι πολλοί συνομήλικοι μου παραδέχονται πως υπήρξαν κι αυτοί το ίδιο πρόβατα και πως η υψηλόβαθμη σχολή ή ο τάδε κλάδος με την τρελή αποκατάσταση (έλεος, μέχρι και τέτοια πιστεύαμε τότε) δεν είναι η σωστή επιλογή. Οπότε ένα δεύτερο πτυχίο σ' αυτό που πραγματικά γουστάρεις θα σ' αφήσει -αν όχι με δουλειά- λιγότερο δυστυχισμένο.Η ερώτηση μου είναι η εξής αγαπητέ αναγνώστη: το 'χεις τολμήσει; Ξέρεις από πρώτο χέρι την εμπειρία κάποιου που να το έχει τολμήσει; Όλοι έχουμε ένα γνωστό ή γνωστό γνωστού που μετά τον Χ κλάδο πήγε στον Υ κλάδο, ο οποίος τυγχάνει να είναι κάθε άλλο παρά σχετικός με τον Χ. Είσαι εσύ αυτό το άτομο; Θα είμαι κι εγώ, όπως λέω τώρα; Ας απαντήσει ή ας σχολιάσει κάποιος που να ξέρει. Κάποιος που να αφήσε αρκετά απ' όσα έμαθε για να μάθει άλλα καινούρια, ή καταφερε να τα συνδυάσει ή να τα κάνει παράλληλα...Θέλω ν' ακούσω την εμπειρία του γνωστού του γνωστού μου.
 
 
 
 
Scroll to top icon