ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελικά δεν υπάρχει ''κάνω υπομονή'' μέχρι να τελειώσω.. Έκανα έναν μεγάλο αγώνα για να φύγω απο το σπίτι, από κάποιες καταστάσεις..Και τώρα που σπουδάζω, είμαι μάλλον πιο δυστυχισμένη απο ποτέ. Ο πρώτος χρόνος ήταν υπέροχος γιατί δεν έβλεπα με τι άτομα κάνω παρέα. Τι να μου κάνει το κλαμπάκι και τα κλασσικά όταν δν έχω έναν άνθρωπο να πάρω στις 4 τα ξημέρωματα και να ξέρω ότι θα έρθει να μου κρατήσει το χέρι. Καλύτερα μόνος παρά με λάθος άτομα σωστα?Μου φαίνεται λες και τα γράφει άλλος κι όχι εγώ..Φαντάσου πόσο το καταπίεζα ότι νιώθω έτσι..Γκρεμιζόμουν ψυχολογικά και ξανά σηκωνόμουν μέχρι που έφτασα στον δεύτερο χρόνο της σχολής. Μα δεν είναι μόνο η σχολή, ας είμαι ειληκρινης. Χρειάζομαι ανθρώπους γύρω μου να με νιώσουν. Θα θέλω να μιλήσω στις φιλίες μου για πόνο και θα με κοιτάνε λες και μιλαώ κινέζικα. όχι ρε. Οχι ρε μαλακα, οχι, ο πονος μου δεν ειναι ο καθε γκομενος.. Όταν ήμουν στο σπίτι, κάθε μου σκέψη ήταν ότι πρέπει να είμαι ελεύθερη και να μην ξανακλειστώ σε κανένα κλουβί, ποτέ να μην ξανανιώσω τόσο αβοήθητη. Και τώρα, μπορώ να πω ότι δεν έχω ξανανιώσει τόση..οχι μονο απιστευτη μοναξια αλλα τοσο οτι δεν ανηκω και οτι δεν μπορουν να κατανοηθουν οι σκεψεις μου. Χθες έγινε κάτι, άλλη μια απογοήτευση για κάτι που είχα καταφέρει να χαρώ..Ήταν μάλλον το αποκορύφωμα, εκείνη τη στιγμή άδειασα και ταυτόχρονα τα νιωσα όλα.. Ποια σχολή..Δεν έχω την δύναμη ούτε τα παπούτσια μου να φορέσω. Τόση μάχη να φύγω από τις καταστάσεις στο σπίτι. Δεν άξιζε. Από την μία κόλαση στην άλλη μεταφέρθηκα.