ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι κάποια άλλα Χριστούγεννα, πριν πολλά χρόνια. Ήμουν 19 και πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου σε μια ξένη χώρα. Δούλευα 16 ώρες ακατέβατες σε μια πόλη που δεν είχα γνωστούς ή φίλους και δεν προλάβαινα να κάνω, ήμουν σπίτι-δουλειά. Το "σπίτι" ήταν ένα δωμάτιο με ντους, η τουαλέτα στον διάδρομο. Δεν υπήρχε ακόμη το διαδίκτυο ούτε και κινητά κι έτσι δεν επικοινωνούσα με κανέναν γιατί δεν είχα σταθερό εκεί που έμενα. Αυτό γινόταν αρκετούς μήνες, μάζευα χρήματα για να νοικιάσω ένα καλύτερο διαμέρισμα και να δω τι θα κάνω. Με τους γονείς μου είχα έρθει σε ρήξη γιατί θέλανε να αποφασίσουνε εκείνοι για την ζωή μου. Ταυτόχρονα δεν είχαν την πρόθεση να με στηρίξουν οικονομικά (ενώ είχαν την δυνατότητα) για να σπουδάσω. Ήρθαμε λοιπόν σε ρήξη, τα μάζεψα κι έφυγα από το σπίτι με μια τσάντα ρούχα το διαβατήριο και ελάχιστα χρήματα. Για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν επικοινώνησα με το σπίτι μου (στο μεταξύ η σχέση μου με τους γονείς μου άλλαξε αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).Ήμουν λοιπόν στο εξωτερικό και αποφασισμένη να γιορτάσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα Χριστούγεννα. Είχα αγοράσει πολύχρωμο χαρτί, ένα ψαλίδι και κόλλα. Είχα αγοράσει ακόμη ένα βιβλίο και είχα ζητήσει να μου το τυλίξουν για δώρο. Τέλος είχα αγοράσει ένα κουτί σοκολατάκια. Το βράδυ των Χριστουγέννων όταν επέστρεψα στο σπίτι έκανα ένα ντους και φόρεσα τις πιτζάμες μου. Κάθισα στο κρεβάτι μου (ένα στρώμα στο πάτωμα) και άρχισα να κόβω στενές λωρίδες το χαρτί, από τις οποίες έφτιαξα γιρλάντες. Τις κρέμασα όπως μπόρεσα στο δωμάτιο για να φτιάξω γιορτινή ατμόσφαιρα. Δυστυχώς δεν είχα κάτι άλλο αλλά δεν με πείραζε γιατί με περίμενε το δώρο μου να το ξετυλίξω. Κάθισα οκλαδόν στο κρεβάτι (και τώρα που γράφω οκλαδόν κάθομαι πάνω στον καναπέ, μερικές συνήθειες δεν κόβονται ποτέ) και άνοιξα το δώρο που είχα ετοιμάσει για τον εαυτό μου. Άρχισα αμέσως να διαβάζω και να τρώω τα σοκολατάκια νιώθοντας σαν βασίλισσα για όσα είχα. Ήταν ωραία Χριστούγεννα.