ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μα ο εαυτος που ορκιζομαι καθε Χριστουγεννα οτι θα ειμαι τη νεα χρονια παραμενει αφαντος.Αυτη η καταθλιψη των γιορτων με πιανει απο τοτε που θυμαμι τον εαυτο μου κυριως επειδη ποτε δεν ημουν ικανοποιημενος μαζι του αλλα κι επειδη μεσα μου ενοιωθα οτι παντα εχω τα λιγοτερα ,υλικα κ συναισθηματικα,σε σχεση με τους γυρω μου.Πραγμα που δεν ισχυε,το ξερω αλλα δε μπορουσα ποτε να βγω απο το τρυπακι του τελειου.Επρεπε να ειμαι καλυτερος σε ολα.Πλεον κοντα στα 30 ,φιλοι εχουν παντρευτει,αλλοι ετοιμαζονται,αλλοι συζουν,αλλοι εχουν σχεσεις,αλλα σε αντιθεση με οτι διαβαζω εδω δε με ξεχνουν.Περισσοτερο θα με παρουν αυτοι να βγουμε,να βρεθουμε,να δουν τι κανω,να παω κι εγω σε μια οικογενειακη στιγμη.Σε καποιες παω σε αλλες οχι αλλα παντα χαμηλωνω το βλεμμα και τρεμει η καρδια μου οταν ρωτανε,ατομα της οικογενειας τους, για σχεσεις κ που ειναι η κοπελα μου,ποτε θα παντρευτω κλπ.Γιατι παντα δεν εχω απαντησεις Παντα ονειρευομουν να περασω γιορτες με την κοπελα μου σε ενα ιδανικο μερος οπου το μονο που θα φενεται θα ειναι το χιονι εξω και το αναμμενο τζακι μεσα.Και δυστηχως υπαρχουν κοπελες,καλες κοπελες,ομορφες,καλυττερες απο μενα σε ολους τους τομεις ,κοπελες που αν ημουν αδερφος τους θα τους ελεγα πως δεν τους αξιζει ενας τυπος σαν εμενα,που θελουν να το ζησουν αυτο μαζι μου κι οχι για ενα σκ αλλα για οσο αντεξει.Ομως οταν βλεπω πως καποιου ειδους σχεση παει να γινει λιγο πιο σοβαρη,σοβαρη λεγοντας να μιλαμε καθε 1-2 φορες στο τηλ.,πνιγομαι,εξηγω πως εχει η κατασταση,απομακρυνομαι και φευγω. Νομιζω εχω πραγματα να δωσω το νοιωθω,αλλα μαλλον φοβαμαι να παρω η φοβαμαι μην απογοητευτω η δεν ξερω κι εγω τι.Αυτο που ξερω ειναι πως σημερα σκεφτηκα τα επομενα Χριστουγεννα κι εδωσα παλι την ιδια υποσχεση και αναρωτηθηκα ποιον κοροιδευω τελικα.