2.4.2015 | 14:34
Χθες
σκοτωθήκαμε, πάλι, όπως συνέχεια τις τελευταίες μέρες. Χωρίς αφορμή αρχικά. Εξελίχθηκε σε ξέσπασμα για την γενικότερη κατάστασή μας: ότι δεν μιλάμε πια, ότι δεν περνάμε καλά πια, το ότι δεν περνάμε χρόνο μαζί πια, ότι δεν τον καλύπτω, ότι δεν του προσφέρω όσα μου προσφέρει. Είπα να χωρίσουμε, είπε να προσπαθήσουμε να το σώσουμε. Είπαμε, ας προσπαθήσουμε...Ε και προσπαθούμε...Δεν ξέρω γιατί να στεναχωρηθώ. Για το πως έχουμε γίνει, για το πως θα μπορούσαμε να είμαστε,για το ότι ξέρω ότι δεν θα είναι εύκολο, για το ότι νιώθω ότι δεν έχω αντοχές, για εσένα, για το ότι επειδή δεν κοιμήθηκα χθες, δεν ξύπνησα σήμερα και έχασα το εργαστήριο (του χρόνου πάλι...). Ειλικρινά δεν ξέρω.