ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθώς περπατούσα σε μία πολυσύχναστη περιοχή της Αθήνας (στα βόρεια προάστεια) κι ενώ περπατούσα βιαστικά, για να προλάβω το λεωφορείο με σταματάει ένα παιδί 25-28 χρονών.Εκεί που νόμιζα ότι θα ζητήσει οδηγίες (κακώς θα έκανε βέβαια, γιατί είμαι τελείως απροσανατόλιστη) μου λέει "ντρέπομαι, αλλά μείναμε με την αδερφή μου από βενζίνη και προσπαθώ να μαζέψω χρήματα αλλά κανείς δε με πιστεύει.μήπως έχεις εσύ 1-2 ευρώ;"Σημειώνω εδώ ότι το παιδί ΣΙΓΟΥΡΑ δεν έμοιαζε με ζητιάνο/ναρκομανή κτλ, είχε αντιθέτως μια κοινή, συμπαθητική φυσιογνωμία. Κι ενώ πάω αρχικά να ανοίξω την τσάντα μου, μιας και στις τσέπες μου δεν έχω ποτέ ψηλά, ενστικτωδώς φοβάμαι να το κάνω μπροστά του και του λέω, να μου δείξει το αυτοκίνητό του..Μου λέει είναι απέναντι (μεσολαβούσε μια μεγάλη λεωφόρος), του προτείνα να πάμε μαζί ως εκεί, εφόσον δεν το έβλεπα και μου λέει "τόσο πολύ δε με πιστεύεις;αστο δεν πειράζει..), με αγγίζει στον ώμο και φεύγει. κοντοστάθηκα για λίγο, προσπαθώντας να δω το σταματημένο αυτοκίνητο (μου είχε πει και το χρώμα) δεν είδα τίποτα..Σκέφτηκα να πάω προς τα εκεί, αλλά εκείνη τη στιγμή ήρθε το λεωφορείο..Ήταν αλήθεια;ήταν ψέματα και για αυτό δεν πήγαμε προς το αυτοκίνητο; θα μου πεις γιατί προβληματίζεσαι τόσο.. δεν ξέρω, αισθάνθηκα πως ίσως αδίκησα έναν άνθρωπο τόσο, επειδή κανείς δεν εμπιστεύεται πια κανέναν..Δε μου αρέσει, που γινόμαστε όλο και πιο καχύποπτοι.σε λίγο δε θα βοηθάει κανείς κανέναν