9.3.2015 | 21:58
Χθες το βράδυ τέτοια ώρα έκλαιγα...
...επειδή σε σκεφτόμουν -πάλι- και φοβόμουν ότι ίσως δε θα μάθω ποτέ το όνομα σου.Σήμερα όμως... έκανα το πρώτο βήμα -για πρώτη φορά στη ζωή μου!Κι εσύ έκανες το δεύτερο! Σήμερα έμαθα τ' όνομα σου, κατάλαβα πως είσαι όσο υπέροχος φαίνεσαι κι από μακριά, μετά τις πρώτες δύο προτάσεις αρχίσαμε να μιλάμε με οικειότητα, να γελάμε (τι όμορφο γέλιο που έχεις) και, αχ ειλικρινά, το είδα πως το ευχαριστιόσουν κι εσύ όσο κι εγώ... "Θα τα ξαναπούμε" είπαμε στο τέλος. Θα τα ξαναπούμε.Και πιο πολύ το χάρηκα γιατί για μια φορά στη ζωή μου δεν έκανα πίσω. Για μια φορά στη ζωή μου δεν μου έδωσα κι άλλον εναν λόγο να κλαίω τα βράδια, αλλά να χαμογελώ για ωρες ολόκληρες. Διστακτικοί και ντροπαλές όλου του κόσμο... τολμήστε το. Είτε υπάρξει αποτέλεσμα είτε όχι, κάντε το. Φτάσατε ήδη στο σημείο που το βάρος είναι ασήκωτο, η μαγεία του σας απωθεί και το μυαλό έχει πάψει να υπακούει. Τι περιμένετε λοιπόν; Μια από εσας. :)