ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ένα όνειρο. Είχαν μαζευτεί λέει όλοι αυτοί που με κορόιδευαν πολύ παλιά στο σχολείο -χωρίς ιδιαίτερο λόγο- και διάφοροι που δε με ήξεραν, και κάποια άτομα του παρόντος και με φώναξαν για να με κρίνουν. Καθισμένοι σε ένα καναπέ, με βλέμματα κακίας και μίσους, μου έλεγαν : καλά κάναμε και σε κοροιδεύαμε και σε μισούσαμε. Τι νομίζεις ότι δεν το αξίζεις? Και τώρα που μεγάλωσες τα ίδια είσαι. Δεν το μετανιώνουμε. Δεν αξίζεις τίποτα. Είσαι αυτό κι εκείνο και το άλλο. Κι εγώ προσπαθούσα με δάκρυα στα μάτια αλλά ευγενικά, να τους πω οτι δεν έχουν δίκιο. Κι αυτοί μόνο που δεν άρχισαν να με φτύνουν. Κι έκλαιγα. Αυτό.