16.10.2015 | 18:56
Χθες φαντασιωνόμουν
ότι έρχομαι να σε βρω, κι εκείνες τις λίγες ώρες που έχουμε διαθέσιμες, τις περνάμε αγκαλιά στο πίσω μέρος του αμαξιού σου.Στο τέλος, πριν ξαναπάρω το αεροπλάνο, σου περνάω το δαχτυλίδι μου στο χέρι σου...γιατί -αφού έχασα βάρος- "σε εμένα έτσι κι αλλιώς δε χωράει, άρα κράτα το προς το παρόν"... Σήμερα που με πήρες μιλήσαμε... Τα γκρέμισες πάλι όλα... Μακάρι να έδινες μια πραγματική ευκαιρία.Αναρωτιέμαι τι σκέψεις θα κάνω κ απόψε.
