ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απλώς θέλω κάπου να το πω. Η αδερφή μου είναι ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος. Την μια σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος και την άλλη ότι δεν έχει μέσα της συναισθήματα. Ο πρώτος άνθρωπος είναι για τον εαυτό της, ο δεύτερος για όλους τους άλλους. Με πόνεσε πολύ σαν παιδί αλλά και ως έφηβη με τρόπους που δεν θα καταλάβει ποτέ. Δεν την κατηγόρησα ούτε της το κρατάω και φυσικά την συγχώρεσα γιατί είναι ο άνθρωπος μου. Αυτό όμως που με πληγώνει είναι που δεν θα καταλάβει ποτέ πόσο σκληρή υπήρξε μαζί μου και οτι πια δεν θα το καταλάβει ποτέ . Ως ενήλικες πια και οι δυο έχουμε μια ζηλευτή θα έλεγα σχέση , όμως συνειδητοποίησα οτι αν εγώ δεν έκανα υπομονή και δεν υποχωρούσα σε όλες της τις παραξενιές και τις ιδιαιτερότητες της, η σχέση αυτή δεν υπήρχε. Το ξέρω οτι πλέον δεν θα αλλάξει, άλλωστε δεν μπορεί να αντιληφθεί το πόσο λάθος συμπεριφορά έχει . Αυτό που με στεναχωρεί όμως είναι οτι φέρεται άσχημα στους γύρω της, δεν υπολογίζει το τι σκέφτονται και τι νιώθουν, τους χρησιμοποιεί μέχρι να πάρει αυτό που θέλει και μετά εξαιτίας μια δικαιολογίας που σκαρφίζεται έτσι απλά τους βγάζει απο την ζωή της. Εκτός αυτού δεν μπορώ τους ανθρώπους που δεν εκτιμούν αυτά που έχουν και όσα τους δόθηκαν και αναφέρομαι στην σχέση της με τους γονείς μας , ιδιαίτερα δε με την μαμά μου, που έκανε τόσες θυσίες γα να μας μεγαλώσει όσο καλύτερα μπορούσε και εκείνη στα 24 της πια μην μπορώντας να διαχειριστεί όλες τι ατέλειες και τα λάθη της τα χρεώνει στην μαμά μου. Και αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι οτι θα έρθει μια μέρα που ο μόνος άνθρωπος που θα έχει μείνει στην ζωή της θα είμαι εγω, αφού όλους τους άλλους θα τους έχει διώξει τον έναν μετά τον άλλο, δίχως αναστολές και δίχως δεύτερες σκέψεις.