ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ξαπλώστρα της στο ένα μέτρο από το νερό της πισίνας. Εγώ κολυμπάω και περιμένω να δω τον φίλο της να έρχεται. Με ποιον να τα έχει άραγε? Στο ζευγαρωνήσι της Μήλου αυτή η γυναίκα μόνη? Σιγά... Ο "φίλος" της αργεί χαρακτηριστικά. Πάντα έτσι το κάνουν και πάνω που πας να κάνεις την κίνηση "τσουπ" εμφανίζονται. Δεν θα κάνω την κίνηση λοιπόν, απλά θα κολυμπήσω προς το μέρος της, θα φτάσω στο ένα μέτρο από την ξαπλώστρα της και θα μείνω εκεί για λίγο. Διαβάζει ισπανικό βιβλίο. Μου αρέσει που είμαι κοντά της. Η εμμονή της να διαβάζει το βιβλίο χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά, για κάποιο λόγο μου δίνει την εντύπωση ότι και σε αυτήν αρέσει που είμαι κοντά της. Φεύγω κολυμπώντας προς το άλλο άκρο της πισίνας. Αυτή κολλημένη πάνω στο βιβλίο της. Χαλαρώνω. Ξανακολυμπάω προς το μέρος της και πάω στην ίδια θέση όπως και πριν. Μένω αρκετή ώρα και έχω αρχίσει να αισθάνομαι άνετα που είμαι κοντά της. Χωρίς να μου ρίξει ούτε μια ματιά αισθάνομαι καλοδεχούμενος. Σαν να της λέω "σε κοιτάζω" και σαν να μου λέει "και εγώ διαβάζω το βιβλίο μου για να μπορείς να με κοιτάζεις".Κρυώνω στο νερό, πεινάω. Κάθομαι στο εστιατόριο που βλέπει στην πισίνα. Μετά από λίγη ώρα έχει και αυτή καθίσει στο απέναντι τραπέζι. Είχα δίκιο, είμαι καλοδεχούμενος... Τι να κάνω? Τι να κάνω? Τι να κάνω? Ψάχνω από κάπου να πιαστώ... Δεν το έχω εκείνη την ώρα αλλά το ψάχνω. Και να! Την πετσέτα της την έχει αφήσει στην ξαπλώστρα. Υπάρχει ξαπλώστρα ελεύθερη δίπλα της. Ώρα για ανταπόδοση! Πληρώνω και πάω και αράζω στην ξαπλώστρα δίπλα στη δική της περιμένοντας το αναπόφευκτο, να έλθει. Σε δέκα λεπτά έρχεται. Δεν μου έχει ρίξει ούτε ματιά, είναι σοβαρή από φυσικού της, ξαπλώνει και ανοίγει το αγαπημένο της βιβλίο. Όλα στην εντέλεια! Βγάζω τις ακουαρέλες και ξεκινώ να την ζωγραφίζω. Τελειώνω, της το δείχνω με ένα θετικό σχόλιο για την ομορφιά της και ένα "αρνητικό" σχόλιο που κουνιόταν πυκνά συχνά! Εντυπωσιάζεται και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να βγάλει την φωτογραφική της και μου ζητάει να το φωτογραφίσει. Έχει ωριμότητα, ξέρει να φερθεί, λέμε διάφορα. "Ταξιδεύω μόνη μου, έκανα τρις εβδομάδες διακοπές στα Ελληνικά νησιά, πήγα Πάρο, Νάξο... και τελευταία στη Μήλο που μου άρεσε πιο πολύ"."Πότε φεύγεις" την ρωτάω. "Σήμερα στις 5:00 το απόγευμα". Κοιτάζω σαστισμένος το κινητό, ήταν 3:30. Έλεος, θα άκουσα λάθος σκέφτομαι. Σηκώθηκε για να βουτήξει για πρώτη φορά στην πισίνα. Η όμορφη αλλά μέχρι τότε ακίνητη βιβλιοφάγος, μεταμορφώθηκε σε δελφίνι, σε ένα σύντομο σόου ομορφιάς και χάρης. Ξαπλώνει ανάσκελα στην ξαπλώστρα της να στεγνώσει, το κεφάλι της στραμμένο προς εμένα. Εγώ καθιστός στην ξαπλώστρα μου προς το μέρος της. Τα μάτια της κλειστά. Κλειστά? Όχι! Με κρυφοκοιτάει που την κοιτάω. Κοιτάζω τον λαιμό της. Η φλέβα της χτυπάει εμφανώς δείχνοντας μου τους χτύπους της καρδιά της. Είμαι ανίκανος να κάνω οτιδήποτε. Ακούω μια φωνή να μου λέει: "έχετε ακόμα 55 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα υπολειπόμενο χρόνο επικοινωνίας" και αυτό με τσακίζει. Έχω εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να κάνω οτιδήποτε, νικημένος από τις συνθήκες. "Που μένεις"? Κουβέντα επιλόγου καθώς η ώρα είχε φτάσει. "Στη Μπαρθελόνα". _"Πως το είπες αυτό"? _"Μπαρθελόνα". _"Ναι, για ξαναπέστο βρε παιδάκι μου γιατί κάτι παθαίνω με αυτό το θήτα". _"Μπαρθθελόνα"... Μια φορά την ρώτησα, οι υπόλοιπες έγιναν στο μυαλό μου.Μου δίνει το χέρι της σε στάση χειροφιλήματος και μου λέει "να σαι καλά, να περνάς καλά...πετάω αύριο..". Φιλάω το χέρι της. "Είσαι πολύ όμορφη, λυπάμαι πολύ που φεύγεις". Δεν απαντά.Την ξαναείδα με τα πράγματά της έξω από την ρεσεψιόν να περιμένει το λεωφορείο για το λιμάνι. Σταμάτησα με το ποδήλατο για ένα τελευταίο χειροφίλημα και ευχές να είναι καλά. "Be good".Έφυγα με την αίσθηση ότι όλα είχαν γίνει σωστά και από τους δύο. Το όνομά της? Το έχασα μέσα στις τόσες συγκινήσεις πού είχα μέσα σε ελάχιστο χρόνο...