ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αλήθεια είναι ότι ώρες-ώρες εκτός από δυστυχισμένη νοιώθω σαν να είμαι καταραμένη.Οι ανθρώπινες είναι δύσκολες γιατί έχουν πια να είναι ανθρώπινες και ουσιαστικές.Με έχει κουράσει πολύ όλο αυτό.Είναι καιρός που έχω παραιτηθεί.Ίσως τελικά να μην είναι για εμένα αυτές οι καταστάσεις.Οι περισσότεροι ψάχνονται για σχέσεις και εμένα ούτε που ιδρώνει το αυτί μου.Νοσταλγώ την εποχή που κι εγώ ενδιαφερόμουν πραγματικά για κάποιον,από την απάθεια που αισθάνομαι τώρα.Ξέρω ότι το τέλειο δεν υπάρχει,ούτε το ψάχνω,ούτε θεωρώ ότι είμαι εγώ η τέλεια.Η δύναμη που μου δίνει η αδιαφορία και η απάθεια που νοιώθω με στενοχωρεί.Θα ήθελα να μπορούσα να συγκινηθώ ξανά όπως παλιά,αλλά ειλικρινά δεν λέει να μου συμβεί.Στέρεψα από αισθήματα φαίνεται,όλα χλιαρά τα βρίσκω.Προσπαθώ να γεμίσω τη ζωή μου πλέον με τη δουλειά μου με αποτέλεσμα να νοιώθω αδειανή.Γιατί να πονάει τόσο πολύ το κενό;Γιατί η πίστη να τελιώνει;