ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είσαι τόσο μόνος που πιστεύεις ότι η ζωή σε έχει ξεχάσει. Και όντως κάτι τέτοιο συμβαίνει.Ξαφνικά εκεί που είσαι βαθιά απελπισμένος γνωρίζεις μια κοπέλα η οποία τυχαίνει να συχνάζει στο ίδιο μέρος με σένα. Την ερωτεύεται ολόκληρη η ύπαρξή σου από την πρώτη στιγμή που το βλέμμα σου προσγειώνεται πάνω στην ανυπέρβλητη ομορφιά της.Λες όμως, ας μη βιαστώ, έτσι κι αλλιώς ξέρω πού θα καταλήξει, στην χιλιοστή εξακοσιοστή δεύτερη απόρριψη, αλλά ας την τρενάρω την απόρριψη αυτή τη φορά.Γνωρίζεσαι λοιπόν με την κοπέλα. Δείχνει ενδιαφέρον να πηγαίνετε μαζί σε διάφορα πράγματα που γίνονται στην πόλη(προβολές, θέατρο, μπαρ, βόλτες κ.ά.) . Σου μιλάει κι αυτή για τη μοναξιά της. Της ανοίγεσαι κι εσύ, της μιλάς για τη δική σου. Είναι δεκτική. Σου μιλάει για τη μοναξιά της ξανά. Ούτε φίλους ούτε άλλο μισό, σαν και σένα.Και πάνω που αρχίζεις διακριτικά να της προτείνεις να κάνετε περισσότερα πράγματα μαζί, να πάμε κι εκεί, να πάμε κι εκεί, χωρίς να την πιέζεις, απλά να προτείνεις διακριτικά και να αφήνεις πάνω της την επιλογή, ξαφνικά από το πουθενά αρχίζει και θυμάται τους φίλους(;) και τις φίλες(;) της και σου λέει ότι αν μπορέσει κι αν δε βγει με αυτούς κι αυτές, τότε ίσως να επιλέξει να βγει μαζί σου. Αλλά δεν ξέρει, θα δει.Τι να συμπεράνεις από αυτή τη συμπεριφορά, όταν την βλέπεις τόσο καιρό μόνη δίπλα σου; Πού ήταν όλοι αυτοί οι φίλοι και οι φίλες όταν σύχναζε εκείνη στα ίδια μέρη με σένα και ήταν μόνη, όπως ήσουν μόνος κι εσύ;Από τον ουρανό έπεσαν ξαφνικά όλοι αυτοί οι φίλοι;Αφού η ίδια σου μίλαγε για τη μοναξιά της. Σε κορόιδευε δηλαδή; Τι να υποθέσεις;Τι να υποθέσεις, πέρα από το κλασσικό ότι η ζωή είναι για λίγους, καμία τύχη πουθενά δεν είχες ποτέ, οπότε γιατί να έχεις και τώρα;Την προηγούμενη φορά κλείδωσες την πόρτα.Τώρα απλώς θα βάλεις και τον σύρτη.Ξέρεις ότι θα ζήσεις όπως ζούσες. Μόνος. Και θα πεθάνεις μόνος. Κι είναι κρίμα. Γιατί όσο μεγαλώνεις, δεν σου δίνονται και πολλές ευκαιρίες. Αν λοιπόν όταν σου δίνεται μία φορά στο τρισεκατομμύριο μια ευκαιρία μετά από εκατομμύρια απορρίψεις και χρόνια μοναξιάς και καταλήγει έτσι, τι να πεις... Τι να πεις πέρα από το ότι έχεις απόλυτο δίκιο όταν σκέφτεσαι ότι ο κόσμος σε σπρώχνει μακριά του τόσο σε ερωτικό όσο και σε φιλικό επίπεδο κι ότι είναι μάταιο τελικά, τόσο μάταιο το να προσπαθείς να δεις το μαύρο για γκρι. Μαύρο είναι. Τέρμα οι αυταπάτες. Κατάμαυρο.