Η συνειδητοποίηση του προβλήματος και κυρίως το να παραδεχτείς οτι έχεις πρόβλημα είναι το μεγαλύτερο βήμα.Από κει και πέρα πρέπει να δουλέψεις για να το λύσεις. Σε κανέναν δεν αρέσει να έχει υποχρεώσεις, αλλά έτσι είναι η ζωή.Και ναι, οι γονείς σου έχουν ένα μερίδιο ευθύνης, αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα πρέπει να αναλάβεις τις ευθύνες σου.Δικαιολογημένη η κατάθλιψη, δεν είναι ντροπή, ζήτα βοήθεια και θα το ξεπεράσεις.Καλή τύχη σου εύχομαι, είσαι πολύ μικρός για να το βάζεις κάτω.
23.5.2018 | 18:25
Η άλλη πλευρά του νομίσματος
Θέλω να εξομολογηθώ, να τα βγάλω από μέσα μου, έλεγα να πάω εκκλησία αλλά πέφτει λίγο μακριά, άλλωστε θα ήταν και λίγο υποκριτικό εκ μέρους μου μια τέτοια πράξη οποτε θα τα πω εδώ στο αγαπητό lifo και στους αναγνώστες του..Είμαι ο Π. 24 ετών από μια μεγάλη αστική περιοχή, έγινε κάτι συνταρακτικό στην ζωή μου και δεν γνωρίζω πως να το διαχειριστώ..Μερικά λόγια για εμενα και τα πράγματα που με χαρακτηρίζουν είναι ότιδεν έχω δουλέψει ποτε στην ζωή μου, έχω υποπέσει σε ένα από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, είμαι ο ορισμός της οκνηρίας.. Ενδιαφέροντα ήταν βόλτες, ψώνια, ταξίδια, γκομενίτσες, φίλοι.. ψεύτικες κοινωνικές σχέσεις που αγοράζεις με τα χρήματα.. και μάλιστα με χρήματα άλλον..Αλλά για σταθείτε, δεν φταίω εγώ, η τουλάχιστον έχω το μικρότερο μερίδιο ευθύνης.. Οι γονείς μου φταίνε που έτσι με μεγάλωσαν, που δεν με προετοίμασαν για αυτό που έρχεται. Αλλα τέλος πάντων δεν θα σταθώ εδώ..Ο μπαμπάς ήταν επιχειρηματίας, δεν ήταν πλούσιος είναι αυτό που λέμε μεσοαστός, και παρα την οικονομική ύφεση οι δουλειές πήγαιναν καλά, αλλά έλα που όλα γυρίζουν και από την μια στιγμή στην άλλη όλα όσα θεωρούσες δεδομένα παύουν να υφίστανται..Έφτασε η στιγμή που όλα εδώ πληρώνονται.. έχει ο καιρός γυρίσματα δυο όψεις έχουν όλα τα νομίσματα που λέει και η Αννούλα..9 μαΐου του 17 ήταν η μέρα που μου ανακοινώνουν ότι τα μαζεύουμε και φεύγουμε, πάμε στο πατρικό της μάνας μου στην επαρχία, το σπίτι που κατοικούμε δεν μας ανήκει πλέον και αν θέλω να ακολουθήσω..Εδώ και ένα χρόνο δεν έχω βγει από το σπίτι, έχω πάψει να σκέφτομαι, κάθομαι όλη μέρα και βλέπω σειρές και ταινίες.. Νομίζω ότι είναι αυτό που το λένε κατάθλιψη, σωστά αυτό είναι.. Η μητέρα μου το διαχειρίζεται ψύχραιμα όχι στην αρχή αλλα συμβιβάστηκε, αποφάσισε να ανοίξει ένα κατάστημα δημιουργικό, έγινε ανθοπώλης, ο πατέρας μου το έχει ρήξη στο ψάρεμα.. αλήθεια, δεν είναι σχεδόν καθόλου σπίτι ασχολείται με διαφορες δραστηριότητες, είναι η διαφυγή του ,ούτε αυτός θέλει να σκέφτεται.. Έχω και έναν αδερφό μεγαλύτερο τον A. είναι στην Γερμανία μηχανικός περνάει καλά.. Με μένα τώρα τι γίνετε? Είμαι σε αδιέξοδο.. Είμαι ο Π. είμαι 24 ετών και έχω γίνει ένα τίποτα.. η πιο σωστά ένα τίποτα ήμουν απλά τώρα το συνειδητοποίησα και ξέρεις κάτι αγαπητέ φιλε που με διαβάζεις.. πονάει, πονάει πολύ :(
3