ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένας από τους μεγαλύτερους αστικούς μύθους γένους αρσενικού φέρνει τις αριστερές της ανανέωσης να είναι και ωραίες και απελευθερωμένες και με συντροφικότητα...Αν είναι και από τζάκι, βάλε και κάμποση αρχοντιά μορφωμένης αστής...Μήπως πολλές φορές λίγη χρυσόσκονη δε σε αφήνει να διακρίνεις το σκατό από απόσταση όμως;Εκπαιδεύθηκε να λέει πως θέλει να αλλάξει τον κόσμο.Μα εκείνη δεν μπορούσε να αλλάξει τον εαυτό της... Και μόνο της επίτευγμα στην κατεύθυνη της αλλαγής, να παραμένει το έντεχνο ξύπνημα του κακού εαυτού του κάθε της συντρόφου, με το επιτηδευμενο πάτημα των κατάλληλων κόκκινων κουμπιών, το συνειδητά άγαρμπο γρατσούνισμα ακραίων χορδών...Εκπαιδεύθηκε να παριστάνει την άνετη...Να περηφανεύεται για τις ξεπέτες της,για το τόπλες που έκανε αφήνοντας τον ήλιο του Αιγαίου να λούζει τα μικρά μα στητά στήθεια της με τις ρώγες μύγδαλο που παοτρύνουν να τις χαιδέψεις με την άκρη των δονντιών σου...Πόσους πολλούς άντρες φίλους έχει που την αγαπάν,τη λατρεύουν, την εμπιστεύονται τα πάντα και τους φωτίζει η φερόμενη ως θετική ενέργειά της...Πράγματα αυτονόητα για πολλές γυναίκες της φάσης και της ηλικίας της που τα απολαμβάνουν ήσυχα και απλά , για την άμεση αίσθηση της έξαψης και μόνο...Σα να μην πίστευε κι η ίδια ότι δεν ήταν ελεύθερη και ήθελε συνεχώς να το κραυγάζει μήπως και βγάλει το κεφάλι απο την άμμο...Το υπερτροφικό εγώ της χτίστηκε και θεμελιώθηκε σε δύο πόλους.Την κλάψα και καταγγελιολογία της αριστεράς των ηττημένων του ’49, του ελιτισμού των προφεσόρων και των πλέον ευπορων και μορφωμένων κομματαρχών της ίδιας αριστεράς μετά το ’68. Κουβαλάμε ΚΚΕ εσωτερικού και Ρήγα ,αγάπη μου εμείς!Ο πρώτος ρόλος της προσέφερε το άλλοθι της ανευθυνότητας...Πάντα οι φαλλοκράτες τα γουρούνια φταιν για τις επιλογές μας, εκείνοι οι κοιλαράδες 45αρηδες παντρεμένοι που φέρνουν λουλούδια πριν μαδησουν το δικό σου και σηκωθούν και παν πίσω στη γυναίκα και τη μαμά τους...Λες και δεν ειν κοτσαμ Ελλάδα πορτοκαλιές γιομάτη .... Ο κακούργος ο καπιταλισμός που φέρνει κρίση στην καρδιά μας...Λες κι οι Δανέζες ή οι Νορβηγίδες μεγάλωσαν σε σοσιαλιστικά αυτοδιαχειριζόμενα κολχοζ πίνοντας ρούμι χορηγεία του Κομισαριάτου Γεωργίας στην υγειά του Φιντέλ,τράμπα με κολλεκτιβισστικό βούτρο από τα σοσιαλιστικά λιβάδια της Σκανδιναβίας...Ο δεύτερος ρόλος της προσέφερε το άλλοθι για να μην ξεφύγει από τον πρώτο.Ανώριμα τα πιτισρίκια που έφτυνε πριν καν μπει στον κόπο α αποδομήσει το χαμογελό τους...Γλυκός ο τυπάκος ο συνάδελφος αλλά τη χάλαγε το λαϊκό και δεξιό του στυλάκι... Χάλια το κρασί στο ταβερνάκι, οπερ φτύσιμο στον τυπο που της το κέρασε....Την ανακατεύει το πέστο στο στομάχι, φτύσιμο και στον τυπά που με απόθεμα καρδιάς της μαγείρεψε και την φρόντισε...Χρέη από την προηγούμενη ζωή πληρώναν αγάπη μου αυτοί...Ποια αριστερή αλληεγγύη και κουραφέξαλα,παιχνιδάκια για παραστάσεις με αρχή μέση τέλος σε κομματικά γραφεία αυτά είπαμε...Ειναι η γαμιόλα η συνήθεια βλέπεις και η εξάρτηση που μας κέρδισαν, ποιος τη χέζει την πίστη πια, ποιος την έχασε να τη βρει...Και συ ο καλόπιστος ο αφελής την είδες σα συντρόφισσα...Μάνα,αδελφή,φίλη, ερωμένη...Ξεχωριστά μα αλλησυνδεόμενα κομμάτια ενός όλου που δημιουργί τελικά το ένα, το ξεχωριστό , το υπέρτατο συναίσθημα που υπερβαινει αυτό που βιώνεις και δίνεις σε μάνα,αδελφή,φίλη, ερωμένη χωριστά...Και να πρώτα οι πολύωρες τηλεφωνικές ανταποκρίσεις Αθήνα-Βερολίνο.Βραδιές που καιγόταν η ίδια στα αδιέξοδα του λαβυρίνθου της ,αν όχι η Αθήνα, για να αδειάσει η κακομαθημένη καρακαλτάκα την ψυχή της από το παραληρηματικό της χάος που ειχε τα πάντα και τίποτα συγκεκριμένο να πει...Και ο λογαριασμός του τηλεφώνου στον κύριο ...σε φεμινιστικό αριστερό πνεύμα πάντοτε...Ο κύριος την έβαλε σπίτι του μετά...Επένδυσε όλη τη δημιουργική μαεστρία του στον ουρανίσκο της, αλλά δεν το είχε με την κουζίνα...Και ας είχαν περάσει τόσες γυναίκες από αυτήν την κουζίνα συχνά αυτοπροσκαλόμενες...Αλλά είπαμε,αγάπη μου... Και το λαρύγγι μας προέκταση και έκφρραση του εγώ μας...Ελιτίστικο όσο δεν πάει...Ο κύριος της άνοιξε την αγκαλιά του μετά...το κρεβάτι του...Τον εαυτό του...Οι άκρες των δαχτύλων και των χειλιών του πάνω της σήκωσαν βουνά ροδοκόκκινων πόρων, ξέβρασαν ποτάμια χυμών , έκναν στήθη να παλλονται ρυθμικά...Και το είπε, το είδε...Και μετά τις φταιν οι κύριοι σαν τον κύριο...Δεν μπορώ τους Έλληνες μωρό μου...Οι αγκαλιές τα φιλιά οι εξομολογήσεις που λίγο πριν είχαν πέσει βροχή είχαν παραλήπτη γυναίκα από τα Τούβαλου, τρανσέξουαλ από το Ρίο μάλλον...Οι εξηγήσεις ζητήθηκαν σε πνεύμα συντροφικότητας...When in doubt , ask for truth…Η άτιμη η ζωή μας το μαθε, κανένας Μπουρντιέ και Ρήγας...Τα καλά αισθήματα του κυρίου είναι δεδομένα...Χρέη από κάποια προηγούνεη ζωή στην αυτοθυματοποημένη ελιτίστρια...Η ειλικρινής ανάγκη για εξήγηση πήρε μορφή οργής αναπόφευκτα...Εκεί τα προσωπεία φύγαν...Ιατρικές διαγνώσεις με σκόπο την ταπείνωση, απειλές με άντρες που θα καθαρίσουν...Το αριστερό φεμινιστικό πνεύμα έλαμψε επιτέλους...Και μπορεί ο κύριος να σταθει στα δύσκολα ; Να ξανακάνει κυρία μάνα,αδελφή,φίλη, ερωμένη μαζί; Ναι,μπορεί...Έχοντας μάθει να εκτιμά την απλότητα και την ειλκρίνεια, τη ματιά των ανθρώπων και το φανταζί περιτύλιγμα...Οπότε...Βαλίτσα και δρόμο, η πόρτα απο κει!Τέλος σκηνής...ΣΤΟΠ...Έναρξη νέας σκηνής...3,2,1, ΠΑΜΕ!