ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι είναι αυτό που πονάει τελικά, πιο πολύ, σε ένα χωρισμό? Είμαι και εγώ, ένα από τα άτομα που περνάνε πολύ δύσκολα, μετά από ένα χωρισμό που τον προκάλεσε η άλλη πλευρά. Και δεν είναι ο χωρισμός της λεγόμενης «ανίας» ή «πολυετίας» ή της «φθοράς». Είναι χωρισμός σε γενικά διάστημα μερικών μηνών, πάνω στην τρέλα του έρωτα, της νέας αγάπης, του ενθουσιασμού και εν ολίγοις της μεγάλης καψούρας. Εκεί λοιπόν που η άλλη πλευρά σε έχει βουτήξει στα βαθιά νερά της καψούρας, επέρχεται ξαφνικά το μοιραίο και μένεις αποσβολωμένος να ρωτάς «τι έγινε τώρα ρε παιδιά» (όχι τόσο χιουμοριστικά όσο ο Σπύρος Παπαδόπουλος στους Απαράδεκτους). Δεν θέλω να σταθώ καθόλου στα γεγονότα του χωρισμού. Για κάθε χωρισμό υπάρχει πάντα ένας λόγος (τρίτο πρόσωπο, απιστία, ανωριμότητα, η απόσταση, κακοί χαρακτήρες, μέχρι και το απλό «μου πέρασε τώρα τι να κάνουμε»). Ομολογώ ότι γενικά δεν έκανα ποτέ επιπόλαιες σχέσεις και πάντα αναζητούσα την σχέση 4σε1 – Συναίσθημα, Ερωτική έλξη, Αφοσίωση, Διάρκεια στην σχέση. Ήθελα πάντα και θέλω στο μέλλον, τόσο να τα προσφέρω όσο και να τα λαμβάνω. Αυτό που με έχει διαλύσει όμως από τον χωρισμό, είναι ότι δεν μπορώ πραγματικά να «ξεκολλήσω» συναισθηματικά και έχω νιώσει μεγάλη αδυναμία και απογοήτευση να προχωρήσω παρακάτω. Νιώθω ότι η άλλη πλευρά, ήταν τα πάντα για μένα, όλος μου ο κόσμος. Περνάω λοιπόν αυτόν τον εφιάλτη, να σκέφτομαι συνέχεια το άλλο άτομο, να χτυπάει η καρδιά μου στον ήχο μηνύματος στο κινητό, να παθαίνω εγκεφαλικά όταν υπάρχει περίπτωση να πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλο σε κοινή παρέα κτλ. Νομίζω ότι όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές νιώθετε τι εννοώ. Έχει χτυπηθεί πολύ keyboard σε αυτό το site, γύρω από την απόγνωση και την δυσκολία του χωρισμού.Επειδή προσπαθώ να συνεφέρω τον εαυτό μου, προσπαθώ να δώσω απάντηση σε μερικά λογικά ερωτήματα: Είναι ποτέ δυνατόν η αγάπη και ο έρωτας να πληγώνουν; Όχι βέβαια, είναι τα πιο όμορφα συναισθήματα που μπορούμε να νιώσουμε ως άνθρωποι.Είναι δυνατόν να θέλω να είμαι με κάποιο άτομο που ξεκάθαρα με έδιωξε και δεν έχει πλέον σοβαρά αισθήματα για μένα; Όχι βέβαια, γι’ αυτό το άτομο συναισθηματικά και ερωτικά πλέον έχω «τελειώσει», είναι σαν να μην υπάρχω ή το πολύ υπάρχω σαν απλή ανάμνηση.Είναι δυνατόν να θέλω για ένα άτομο που νιώθω πολύ ξεχωριστά πράγματα (τολμώ να πω αγάπη), να είναι μαζί μου με το ζόρι, με το «στανιό», να καταπιέζεται και στην τελική να μην με θέλει; Όχι βέβαια, δεν μπορεί να θέλεις το κακό του άλλου όταν τον νοιάζεσαι πραγματικά.Τελικά λοιπόν, τι είναι αυτό που με βασανίζει τόσο πολύ χωρισμό; Το γεγονός ότι έχασα την αγάπη, τον έρωτα και το άλλο άτομο; Μήπως είναι το γεγονός ότι ενώ πρόσφερα και ένιωθα όλα αυτά, πήρα τελικά την απόρριψη; Μήπως αυτό που με πληγώνει τόσο πολύ, είναι η απόρριψη της άλλης πλευράς και όχι η απώλεια της αγάπης;Ευχαριστώ σε όσους το διάβασαν!