ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την ιστορία που θα γράψω την άκουσα πρόσφατα από έναν γνωστό μου. Αυτός έχει έναν συνάδελφο στο γραφείο που δουλεύει ο οποίος παντρεύτηκε από τρελό έρωτα στα 20 του μια κοπέλα. Η κοπέλα ήταν συνομήλική του, την ήξερε από το σχολείο. Έμειναν μαζί δεκατρία χρόνια, μέχρι τα 33 τους όπου η κοπέλα πέθανε από την επάρατη νόσο. Αυτός τώρα είναι 39 χρονών κι όλοι οι συνάδελφοί του στο γραφείο έχουν βαλθεί να του βρουν καινούρια σχέση. Αυτός όμως δεν θέλει. Είναι ακόμα ερωτευμένος και θα είναι για πάντα όπως λέει με την κοπέλα της ζωής του που έχασε.Μια μέρα ένας από τους συνάδελφούς του(όχι αυτός που μου μετέφερε την ιστορία) του είπε ότι έξι χρόνια είναι υπεραρκετά για πένθος κι ότι ως άνδρας θα πρέπει να ικανοποιήσει και τις ερωτικές του ανάγκες και διάφορα τέτοια. Εγώ θεωρώ ότι άνθρωποι που σκέφτονται έτσι και μάλιστα εκφράζουν και τη σκέψη τους στον άλλο, μπερδεύουν το θάρρος με το θράσος. Το θεωρώ απαράδεκτο.Η απάντηση του ανθρώπου που έχει χάσει τη γυναίκα του σε αυτόν τον συνάδελφό του ήταν ότι όσο έχει τις αναμνήσεις του, δεν έχει καμία ανάγκη ανικανοποίητη κι ότι πάντα θα σκέφτεται και θα λατρεύει τη γυναίκα του που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή.Πολύ τρυφερή ιστορία. Με συγκίνησε αφάνταστα.