1.11.2017 | 20:24
Η απόλυτη χημεία.
Όταν είχα πρωτογνωρίσει το αγόρι μου, χωρίς να σκεφτομαι τιποτα το πονηρό, με το που με ακούμπαγε (φιλικα τυπικα αγγιγματα) ανατρίχιαζα .Πριν καν μας σκεφτω μαζι, το σωμα μου ηξερε. Ενιωθα μια γλυκια ανατριχιλα να ταξιδευει σε όλο μου το σώμα και να εστιάζει στο στομαχι μου. Αυτές οι πεταλούδες που λέμε. Ενιωθα κάθε αγγιγμα στον κόλπο μου, μικρες συσπάσεις που εκαναν τα γονατα μου να λυγίζουν. Πλέον συνηθισα στο αγγιγμα του αλλά ακομη μερικες φορές όταν τον σκέφτομαι νιωθω αυτα τα φτερουγισματα.Είναι το πρωτο μου αγορι.Ειμαστε μαζι και αγαπημενοι και από τοτε ετυχε να γνωρίσω αρκετα αγορια, δηλαδη από τότε που δεν με πλησιαζε αρσενικη μυγα ξαφνικα εχω κατακτησεις.Το θεωρω καλο αυτο γιατι βλεπω πραγματα και βλεπω οτι κανενας δεν μπορει να συγκριθει μαζι του και να ενθουσιασει τοσο το μυαλο μου και το σωμα μου επομενως τον θελω καθε μερα και πιο πολυ. Λοιπόν μην σκας και μην ζηλευεις γιατι είσαι ο μόνος που ξέρει να με ''χειριζεται'' και να με κανει να νιωθω οτι χανω τον ελεγχο έτσι.
0