ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έλειπα κάποια χρόνια απ' την Ελλάδα και νιώθω ότι γύρισα σε μια άλλη χώρα! Τι συντηρητισμός είναι αυτός! Τι κόμπλεξ! Όχι, έξω δεν ήταν όλα τέλεια (εννοείται) και πολύ συχνά έπιανα τον εαυτό μου να λέει "α, οι άνθρωποι στην Ελλάδα είναι αλλιώς, πιο ζεστοί, πιο ανοιχτοί..." Τελικά όμως (και χωρίς να μιλάω φυσικά για το σύνολο) παρατηρώ ότι τα πράγματα όχι μόνο δεν έχουν αλλάξει αλλά πάνε και χειρότερα. Και δεν μιλάω φυσικά μόνο για την πολιτική/οικονομική κατάσταση που είναι ξεκάθαρο ότι έχει φέρει την κοινωνία στα όρια της αλλά ρε παιδί μου για τους ανθρώπους! Πιο καχύποπτοι, πιο τρομαγμένοι.... να πρέπει να δίνεις συνεχώς μάχες για τα αυτονόητα, η αποδοχή του διαφορετικού στην Ελλάδα έχει πολύ δρόμο ακόμα (απ' ότι φαίνεται) κι ακόμα κι εδώ στην lifo (που θεωρώ ότι πρεσβεύει ένα πιο σκεπτόμενο κομμάτι του πληθυσμού) βλέπεις συμπεριφορές απαρχαιωμένες. (Ας μην αναφερθώ στα πρόσφατα σχόλια εδώ στις εξομολογήσεις για τους "υπέρβαρους που δεν προσέχουν την εμφάνιση τους")Μα όλα πρέπει να βασίζονται σε διακρίσεις; Από που τα μάθαμε όλα αυτά τέλος πάντων; Εμείς και οι άλλοι, οι δικοί μας και οι δικοί σας, ψάχνουμε πάντα τις διαφορές και δεν κοιτάμε την ουσία. Είμαστε όλοι άνθρωποι και είμαστε όλοι μαζί σ' αυτό! Τι νόημα έχει να κρίνεις τον άλλον όταν έχει ουσιαστικά ένα κομμάτι όμοιο με σένα. Είναι άνθρωπος, πονάει, αγαπάει, έχει όνειρα και αναμνήσεις. Η' μήπως γι' αυτό τον κρίνεις, γιατί κουβαλάει ένα κομμάτι σου το οποίο εσύ δεν μπορείς να αποδεχτείς;