ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτή είναι η δεύτερη χρονιά που είμαι αναπληρώτρια σε μια πανέμορφη ελληνική τοποθεσία. Σε έναν τόπο όπου με το που πάτησα εκεί ερωτεύτηκα την μοναδική του ομορφιά: τον ήλιο, τη θάλασσα, τις αντιθέσεις, όλο αυτόν τον μοναδικό ερωτισμό που μόνο ένα ατόφιο ελληνικό φυσικό τοπίο μπορεί να σου εκπέμπει. Ως αναπληρώτρια εδώ το σχολείο μου έχει αρκετά παιδιά, όχι πολλά, μα μαζί με δημοτικό/γυμνάσιο/λύκειο υπάρχει ένας σεβαστός αριθμός. Στον πρώτο αγιασμό τον Σεπτέμβριο πέρυσι, μισή ώρα πριν ξεκινήσει στην αυλή του σχολείου, οι συνάδελφοι είχαν συνάντηση με τον δήμαρχο για να γνωρίσει τους νέους εκπαιδευτικούς εκ πρώτης όψεως. Ήμουν στην αίθουσα της τάξης μου με μια συνάδελφο και πήγαμε δέκα λεπτά αργότερα. Ο δήμαρχος ήταν γυρισμένος με την πλάτη στην πόρτα όπου μπήκαμε. ''Κύριε δήμαρχε να σας γνωρίσουμε την κυρία *** η οποία είναι αναπληρώτρια πρώτη φορά φέτος στα μέρη μας... Κυρία ***, ο κύριος ***, ο δήμαρχος του τόπου μας. ''Εκείνος γυρίζει το κεφάλι του, σηκώνω κι εγώ το βλέμμα μου με διάθεση να χαιρετίσω επίσημα. Και κάπου εκεί σταματά ο χρόνος.Αποκλείεται...δεν μπορεί.Πως γίνεται να είναι...εκείνος;Εκείνος που μόλις είχα τελειώσει το σχολείο κι εκείνος μόλις τελείωνε τις σπουδές του στην πόλη μου και ετοιμαζόταν να φύγει για στρατό;Είχαμε περάσει μαζί ένα μήνα γεμάτο υπέροχα συναισθήματα, κάθε μέρα βρισκόμασταν, νιώθαμε ερωτευμένοι, το εκφράζαμε... Δίχως να απλώσει πονηρά χέρι πάνω μου, γιατί δεν θεωρούσε σωστό να το κάνει δίχως να έχουμε ελευθερία χρόνου να ζήσουμε αυτό που θέλαμε χωρίς βιασύνες και περιορισμούς. Ήταν τόσο ευγενικός και καθαρός άνθρωπος...τον θυμόμουν που και που στα μετέπειτα χρόνια και σκεφτόμουν πως αν οι συνθήκες ήταν αλλιώς... Όμως τα χρόνια πέρασαν, εγώ έφυγα για σπουδές, άλλαξα αριθμό, άλλαξε η ζωή μου γενικά...και όλα αυτά ήταν απλά μια όμορφη ανάμνηση.Για να εμφανιστεί μπροστά μου ξαφνικά μετά από 14 χρόνια, με την ίδια γνώριμη όψη κι εκείνο το ζεστό βλέμμα, σαν να πέρασε απαλά το χέρι του ο χρόνος πάνω από τα αρρενωπά χαρακτηριστικά του προσώπου εκείνου. Μόλις με είδε και αφού πέρασαν τα πρώτα δευτερόλεπτα σοκ και για τους δυο, χαμογέλασε. Με έπιασε από τους ώμους και μου ευχήθηκε ''καλώς ήρθες'' με μια ζεστασιά που με έκανε να συνέλθω. Εκείνη τη στιγμή χτυπούσε το πρώτο κουδούνι για να βγούμε στην αυλή για τον αγιασμό. Οι συνάδελφοι προχώρησαν βιαστικά και εκείνος έμεινε δυο βήματα πιο πίσω. Πήγα να φύγω κι εκείνος μου λέει ''Μισό λεπτό...'' Έμεινα να τον κοιτώ με αμηχανία. Μου είπε ότι πριν αρκετά χρόνια είχε ευχηθεί να με έβλεπε σε εκείνα τα μέρη άπειρες φορές, και τελικά είναι εντυπωσιακό το πως τελικά καμιά φορά πραγματοποιούνται οι βαθύτερες ευχές μας. Τότε χαμογέλασα και ένιωσα άνετα. Του είπα ότι μας περιμένουν έξω για τον αγιασμό και βγήκαμε. Σε όλη τη διάρκεια του αγιασμού ένιωθα το βλέμμα του δίχως να τολμήσω να τον κοιτάξω. Μέσα μου γινόταν μια μάχη ανεξήγητη. Ο ήρεμος κόσμος μου είχε ταραχτεί. Και απορουσα γιατί: δεν ήμουν κοπέλα η οποία δεν είχε άνεση με το αντίθετο φύλλο, είχα ζήσει κάποιες σχέσεις και ιστορίες τα προηγούμενα χρόνια, και γενικά δεν ταραζόμουν με το παραμικρό πλέον...Όμως εκείνη την ημέρα η ταραχή μου ήταν απροσδιόριστη. Νευρίαζα σχεδόν με εμένα που ένιωθα κύματα να ξεσηκώνονται μέσα μου και να χτυπούν με μανία σε κάθε σημείο της ύπαρξής μου. Να ήταν εκείνο το χαμόγελό του που μου θύμισε κάτι τόσο αθώο και μοναδικό; Όπως εκείνες τις μέρες που μιλούσαμε για τον έρωτα με έναν ενθουσιασμό νεανικό και γεμάτο παρορμητικότητα; Ούτε κι εγώ ήξερα τι γινόταν μέσα μου. Και το χειρότερο είναι ότι πίσω στην πόλη μου με περίμενε ένας άνθρωπος που βγαίναμε καιρό και έδειχνε σοβαρό ενδιαφέρον να προχωρήσουμε σε σοβαρή σχέση.''Α να και η Π. !..''Στο πλήθος εμφανίστηκε μια κοπέλα με ένα κίτρινο φόρεμα. Ρώτησα διακριτικά ποια είναι αυτή και μου απαντήσανε ''Η κοπελιά του δημάρχου. Νέος άνθρωπος, ωραίος είναι, έχει κι αυτός τη σχέση το;''Σοκ. Δεύτερη φορά.Και μια ενόχληση να ανάβει μέσα μου. Πάλι ανεξήγητη. Κοίταξα εκείνον. γύρισε και με κοίταξε με ένα βαθύ βλέμμα που κατέβασα τα μάτια μου. Δεν ήξερα τι να κάνω και τι να σκεφτώ.Δεν υπήρξε κάτι άλλο στη συνέχεια. Ο αγιασμός τελείωσε, και ο καθένας έφυγε στη δουλειά του. Εκείνος τυπικά έφυγε μαζί της. Παρατήρησα πως περπατούσαν δίπλα δίπλα δίχως καν να αγγίζονται. Εκείνη έμοιαζε συνοφρυωμένη, κι εκείνος έδειχνε σοβαρός. Τα επόμενα βράδια δυσκολευόμουν να κοιμηθώ. Θυμόμουν αυτό που μου είπε σχετικά με τις βαθύτερες ευχές. Δεν είχαμε προλάβει να πούμε λέξη παραπάνω. Δεν ξέρω κι αν έπρεπε... Τι ήταν αυτή η θάλασσα που μάνιαζε μέσα μου; Μετά από 2 εβδομάδες κι όσο ο καιρός ήταν ακόμη καλός, απευθύνθηκα στον αδελφό μιας συναδέλφου όπου ασχολούταν με ενοικίαση αλόγων για βόλτες (πήγαινα για κάποια χρόνια σε ιππικό όμιλο) και αποφάσισα να πάω μία βόλτα σε ένα σημείο όπου είναι κατάλληλο, σε μια παραλία αρκετά μεγάλη ώστε να καταφέρω να τρέξω λίγο.Ο άνθρωπος μου είπε πως αρκετοί ντόπιοι πηγαίνουν εκεί για τον ίδιο λόγο και το μέρος προσφέρεται γι'αυτό.Ο καθαρός αέρας στο πρόσωπο με έκανε να ηρεμήσω. Αισθάνθηκα να αφήνω πίσω κάθε ταραχή και κάθε μπερδεμένη σκέψη. Σταμάτησα στην μέση της παραλίας και κοιτούσα τη θάλασσα που τόσο αγαπούσα. Το βλέμμα μου αφέθηκε γαλήνιο. Μέσα στην ύπαρξή μου επικρατούσε μια ηρεμία, ικανή να νανουρίσει κάθε φουρτούνα του νου. Στην άκρη της παραλίας είδα μια φιγούρα με ένα καταμαυρο άλογο να τρέχει. Σκέφτηκα πως θα είναι κάποιος ντόπιος όπως μου είχαν πει. Έμεινα να τους κοιτώ. Άνθρωπος και άλογο είχαν γίνει ένα και έσκιζαν τον αέρα κυριολεκτικά. Η εικόνα τους αυτή με γαλήνεψε ακόμη περισσότερο. Πλησίαζαν προς το μέρος μου. Και κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι αυτή τη φιγούρα την ξέρω.Με είδε κι εκείνος και τράβηξε τα γκέμια να χαμηλώσει ταχύτητα. Έφτασε απέναντί μου και σταμάτησε. Με κοίταξε βαθιά όπως την τελευταία φορά, πριν φύγει με την κοπέλα από το σχολείο. Δεν έβγαινε λέξη. Μόνο κοιτούσαμε τη θάλασσα. Σε μια στιγμή, κάτι μέσα μου σκίρτησε. Ήθελα να πάρω ανάσα βαθύτερη κι από του ανέμου. Τσίγκλισα το άλογό μου κι έφυγα. Έτρεχα δίχως να κοιτάζω πίσω. Μα δεν χρειάστηκε. Ένιωσα ότι δίπλα μου κάποιος κάλπαζε παράλληλα. Γύρισα και τον είδα να καλπάζει εξίσου γρήγορα. Με κοίταξε κι εκείνος με μια έκφραση μοναδική. Δίχως να χαμογελά, μα με μια σπίθα στα μάτια που με ηλέκτρισε. Του φώναξα ''Γιατί δεν φεύγεις;''''Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς'' μου φώναξε. Σταμάτησα να τρέχω. Μου είχε παραλύσει το κορμί. Ένιωθα ότι το σώμα μου ήταν στη γη κι εγώ βρισκόμουν στον ουρανό. Μα ταυτόχρονα ένιωθα το πιο ευτυχισμένο πλάσμα του κόσμου, δίχως να ξέρω το γιατί. Κατέβηκα από το άλογο και του είπα ''Καλύτερα να φύγεις'' χωρίς να το εννοώ καθόλου. Και προφανώς φάνηκε το πόσο δεν το εννοούσα. Εκείνος έφτασε δίπλα μου και μου είπε ''Δεν μπορώ να πετάξω τη βαθύτερη ευχή μου στη θάλασσα έτσι. Ακόμη κι εσύ να φύγεις τώρα, εγώ το χρώμα της ευτυχίας το είδα σήμερα εδώ. Αλλά μην μου λες να φύγω. Έφυγα μια φορά κι ευχήθηκα χίλιες φορές να μην είχε συμβεί ποτέ''. Κάτι μέσα μου λύγισε αλλά δεν ήθελα να δημιουργήσω πρόβλημα ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Τα λόγια μου έπρεπε να'ναι μετρημένα, κι ας φαινόταν πως όσα έλεγε ήταν ειλικρινή. ''Κάπου εδώ δίπλα σε περιμένει μια ψυχή. Δεν θα έπρεπε να είσαι μαζί της τώρα;'' του είπα.''Δεν θέλει κανείς μας ουσιαστικά να είμαστε μαζί'', μου είπε. Και μου εξήγησε την ιστορία του. Ότι υπήρχε μια συμπάθεια αρχικά μεταξύ τους, εκείνη είχε χωρίσει από μια σχέση, εκείνος ήταν μόνος από επιλογή του για καιρό και γενικά επέμειναν πολύ κάποιοι γνωστοί τους να τους τα φτιάξουν επειδή ήταν και οι 2 καλά παιδιά, από το ίδιο μέρος κλπ. Ήταν καλή κοπέλα μα όχι για εκείνον. Της είχε πει να χωρίσουν 2 φορές αλλα εκείνη δεν ήθελε, ενώ έλεγε άλλες φορές του έλεγε ότι δεν ταίριαζαν καθόλου κλπ. Ήταν μαζί κάποιους μήνες. Μου είπε ότι ουσιαστικά εδώ και καιρό δεν βρίσκονται καν μόνοι. Και ότι πριν λίγες μέρες μόλις το λήξανε οριστικά, κι εκείνη επιστρέφει στην πρωτευουσα όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια πριν έρθει στο μέρος καταγωγής της. ''Οπότε εσυ μου λες να φυγω; Ενω ολος ο κοσμος δειχνει να φτιαχτηκε αυτη τη στιγμη για να εισαι εσυ εδω και να σου λεω οτι δεν μπορω και δεν θελω να φυγω απο μπροστα σου;'' Τελείωσε τη φράση του και με κοίταξε χαμογελώντας. Ένιωσα την ειλικρίνεια του και την καθαρότητα στα μάτια του να με τυλιγουν.Του απάντησα πως σε λιγες μερες θα ερθω ξανα σε αυτο το σημειο με το αλογο. Και αν θελει, να με περιμενει εκει. Μου ειπε πως θα το κανει.Οι βολτες μας συνεχιστηκαν τους επομενους μηνες. Και σιγα σιγα, μιλουσαμε όπως τότε. Μόνο που αυτή τη φορά ήμασταν πια άντρας και γυναίκα. Ανήσυχα πνεύματα και οι δυο, βρισκαμε ο ενας στην σκεψη του αλλου αυτο που μας εδινε νοημα στο να βλεπουμε την ομορφια της ζωης. Πλεον εκεινος εδειχνε ευτυχισμενος. Η σχεση του την κοπελα που εφυγε ειχε πλεον ληξει οριστικα, απο συζητησεις μας μετεπειτα εμαθα πως εκεινη δεν υπηρξε και τοσο πιστη μιας και ηταν κολλημενη με τον πρωην της και ειχε φανει εξαρχης οτι ειχε παραλληλα επαφες μαζι του, απλως ο ιδιος ηθελε να την βοηθησει και ως ανθρωπος να ξεφυγει απο μια αρρωστημενη σχεση. Γενικα εκανε οτι μπορουσε μα δεν μπορουσε να την δει ερωτικα τοσο ωστε να δεθει μαζι της. Το μεγαλυτερο μερος της σχεσης του θυμιζε αδερφικη κατασταση παρα ερωτικη. Καποια στιγμη ομως συνειδητοποιησε οτι απο υπερβολικη καλοσυνη εβαζε πισω τα δικα του ''θελω'' και οτι δεν ηθελε να ειναι σε σχεση διχως να ειναι πραγματικα ερωτευμενος. Μεσα απο τις ανοιχτες μας συζητησεις, τοσο για τις ζωες μας οσο και το ποσο πονουσε τον τοπο του και το τι προσπαθουσε να κανει για το συλλογικο καλο, κατανοησα ποσο καλοψυχος ανθρωπος εξακολουθουσε να ειναι. Μα ηταν και η ανησυχη πνευματώδης φυση του η οποια τον εκανε απιστευτα δημιουργικο και γοητευτικο...και καπως ετσι αρχισα να τον ερωτευομαι βαθια. Όπως κι εκείνος φροντίζοντας να το εκφράζει με κάθε τρόπο. Παραμένουμε διακριτικοί σαν να θέλουμε να προφυλάξουμε αυτό το τόσο πολύτιμο που μας δένει. Κάθε πρωί που ξυπνώ αισθάνομαι ευλογημένη που βρίσκομαι σε αυτό τον τόπο τον οποίο έχω αρχίσει να νιώθω δικό μου. Και με παρακινεί να θέλω να δώσω τον πιο καλό μου εαυτό στους μαθητές μου, σαν να τον βοηθώ έτσι στην προσπάθεια που κάνει. Είμαστε μαζί ενάμιση χρόνο και στις γιορτές που πέρασαν μου έκανε για πρώτη φορά μια σοβαρή συζήτηση περί επισημοποίησης το ερχόμενο Πάσχα...ακόμη δεν μπορώ να εκφράσω το πόσο ευτυχισμένη αισθάνομαι! Νιώθω ότι αυτός ο άνθρωπος με εμπνέει όσο κανείς...Αυτή είναι η δική μου ιστορία... από μια μικρή όμορφη γωνιά της Ελλάδας...