ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παντα ειχα παραπανω βαρος απο οσο επρεπε. Το γεγονος αυτο με απασχολουσε, μου μειωνε την αυτοπεποιηση, ηταν μια αφορμη για πειραγμα στο Δημοτικο, και, στη συνεχεια, αποτελεσε ενα αλλοθι για οποιες τυχον αποτυχιες ειχα. Ταυτοχρονα, η αντιμετωπιση των γονιων μου δεν βοηθουσε ιδιαιτερα, κανοντας αρκετες φορες εμενα να νιωθω αρκετα χειροτερα. Ειμαι 1.77. Ειχα φτασει 91 κιλα, και αποφασισα να χασω βαρος. Ετσι εγινε, αργα και σταθερα, και, μετα απο τεσσερα χρονια, το βαρος μου σταθεροποιηθηκε στα 79-80 κιλα, και τοτε η απωλεια βαρους αρχισε να γινεται πολυ δυσκολη. Ετσι, πριν απο ενα μηνα αποφασισα, επιτελους, μιας και πλεον βρισκομουν στα ανωτατα ορια του φυσιολογικου, για το υψος μου, βαρους, να κανω μια σοβαρη προσπαθεια να χασω τα τελευταια κιλα, αυτη την φορα, ομως, με την βοηθεια διαιτολογου. Πηγα στη διαιτολογο (συστημενη), και ξεκινησα. Την διαιτα την τηρω. 1000 θερμιδες την ημερα περιπου, με σκοπο να βρεθω στα 68 κιλα. Με αρκετο κοπο, εχω χασει σχεδον 4 κιλα. Οσο παει ζοριζομαι ακομα περισσοτερο, χανω λιγοτερο τρωγοντας λιγοτερα. Η διαιτολογος μου λεει πως θα επρεπε να ειχα χασει μεχρι τωρα παραπανω. Δεν ειμαι ευχαριστημενη απο αυτο που γινεται, οχι επειδη δεν χανω οσο θελω η κατι τετοιο, αλλα επειδη παρατηρησει τα εξης:1)Ειχα χαμηλη αυτοεκτιμησην λογω βαρους; Σιγα που αυτη θα εφευγε μαζι με τα κιλα που χανω! Εξακολουθω να νιωθω χοντρη οταν δεν χανω οσο πρεπει (ενω με τα κιλα που ειμαι τωρα, αλλοτε θ εκανα παρτυ!). Παραλληλα, αναβαλλω τα ψωνια, το προσεγμενο ντυσιμο, τα παντα, για οταν θα ειμαι αδυνατη, λες και τωρα δεν αξιζω και δεν μπορω να νιωθω ομορφη.2)Ολα γυρνανε γυρω απο το τι τρωω! Και, οχι, δεν ειναι ενταξει αυτο. Ομολογω πως εχω φυγει απο το σπιτι επιτηδες χωρις λεφτα για να μην φαω τιποτα εξω. Εχω νιωσει ασχημα που δεν τηρησα την διαιτα οταν ειχα επισκευτει μια φιλη μου που σπουδαζει σε αλλη πολη, κι ας ετρωγα λιγο και υγιεινα. Παραλειπω γευματα, και αγχωνομαι πλεον, αν παρευρεθω σε παρτυ- εκπληξη με τουρτες κτλ, η αν με κερασουν, αν θα χρειαστει να φαω εξω κ.ο.κ. Ο σκοπος δεν αγιαζει τα μεσα, δεν γινεται να κανω τοσο νοσηρες σκεψεις, να ζυγιζομαι καθε μερα, να αναλωνω τοση ενεργεια στην γαμωδιαιτα. Θελω να χασω το βαρος που πρεπει να χασω, απλα νιωθω οτι χανομαι στην πορεια. Νιωθω οτι εχω θεοποιησει την εξωτερικη εμφανιση, καθως και πως, ετσι οπως παω, δεν προκειται να φτιαξει κατι αν χασω κιλα, με τον τροπο που σκεφτομαι. Σκατα.Επομενως, καταληγω στο εξης: το πιο σημαντικο ειναι να νιωθεις καλα για το σωμα σου, και να το αναδεικνυεις οσο καλυτερα μπορεις, κι ας μην ειναι αυτο τελειο. Ποτε δεν μπορεσα να το κανω αυτο, και φοβαμαι πως αν δεν αλλαξω τον τροπο που σκεφτομαι, δεν θα μπορεσω να το κανω αυτο κι ας αποκτησω το τελειο σωμα. Δυστυχως. Αυτο ειναι το προβλημα με τα παραπανω κιλα, η σαπια ψυχολογια και αυτοεκτιμηση που κουβαλας μαζι, που, μεσα στο μυαλο σου, εχεις καπου να χρεωσεις τις αποτυχιες σου, μεχρι που καταντας ο ιδιος επιφανειακος.